گاهی بعضی آدمها میمانند اما احساسی که روزی با حضورشان

گاهی بعضی آدم‌ها می‌مانند، اما احساسی که روزی با حضورشان ساخته بودیم، آرام آرام می‌میرد.
عجیبه… آدم کنار کسی باشه ولی حس کنه هزار فرسخ باهاش فاصله داره.
همون کسی که روزی با یک نگاه، قلبت رو به تپش می‌نداخت، حالا با سردیِ نگاهش یادآوری می‌کنه که هیچ چیز مثل قبل نیست.

چه ساده روزهایی رو باور کردیم که خیال می‌کردیم جاودانه‌ست…
چه زود تموم شدن خنده‌هایی که از ته دل بود.
و حالا فقط خاطره‌ها هستن که بی‌رحمانه سراغمون میان، درست وقتی که دلمون طاقت نداره.

دوری همیشه فقط فاصله‌ی جغرافیایی نیست…
گاهی آدم درست روبه‌روی تو نشسته، ولی انگار هیچوقت دیگه بهش نمی‌رسی.
اونجاست که می‌فهمی، برگشتن به گذشته فقط یک رویاست…
و آدم‌ها هم مثل فصل‌ها، عوض می‌شن، بی‌آنکه بفهمی کی و کجا.

شاید دردناک‌ترین حقیقت همینه:
که بعضی حس‌ها دیگه برنمی‌گردن…
نه با التماس، نه با صبر، نه با هیچ معجزه‌ای.
و ما فقط می‌مونیم با یک آلبوم پر از لحظه‌های نصفه‌نیمه،
و دلی که هر بار تیکه‌ای از خودش رو جا می‌ذاره،
وقتی کسی می‌گه: «اون روزها دیگه برنمی‌گرده…»

همین..


۱۹ شهریور
۲:۷ دقیقه

دختر جنوبی