عاشقانه
گلِ من بهار آمد ز رخت نقاب وا کن
و قناریِ دلم را به بهارِ خود صدا کن
گلِ من شرابِ شادی به پیاله ی دلم ریز
و غبارِ غصه ها را ز نگاهِ من جدا کن
گلِ من بمان تو بامن و چراغِ خانه ام باش
و سیاهیِ شبم را... به سپیده مبتلا کن
گلِ من چو پیچکی شو و مرا بگیر درخود
و حریمِ خاطرم را تو دوباره باصفا کن
گلِ من بهار بی تو به دلم نمیزند چنگ
تو بیا و رستخیزِ ...دگری ز نو بپا کن
گلِ من گدای عشقم به منِ غریبِ بیدل
تو زکاتِ حُسنِ خود را به تبسمی ادا کن
گلِ من شبی رهم ده به طوافِ شمعِ رویت
و به صبح نارسیده... همه هستیم فنا کن
و قناریِ دلم را به بهارِ خود صدا کن
گلِ من شرابِ شادی به پیاله ی دلم ریز
و غبارِ غصه ها را ز نگاهِ من جدا کن
گلِ من بمان تو بامن و چراغِ خانه ام باش
و سیاهیِ شبم را... به سپیده مبتلا کن
گلِ من چو پیچکی شو و مرا بگیر درخود
و حریمِ خاطرم را تو دوباره باصفا کن
گلِ من بهار بی تو به دلم نمیزند چنگ
تو بیا و رستخیزِ ...دگری ز نو بپا کن
گلِ من گدای عشقم به منِ غریبِ بیدل
تو زکاتِ حُسنِ خود را به تبسمی ادا کن
گلِ من شبی رهم ده به طوافِ شمعِ رویت
و به صبح نارسیده... همه هستیم فنا کن
۷.۴k
۲۹ اسفند ۱۴۰۱
