هم میهنان عزیز!

هم‌میهنان عزیز!
دلم نمی‌خواد در این ایّامِ دل‌انگیزِ نوروزی خاطر شما را مکدّر کنم اما از آنجا که مثل سایر انسان‌یاران، به‌دنبال نیکبختیِ انسان هستم، اجازه دهید از شما خواهش کنم بیایید به شعر
حافظ:
بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم
و به شعر فرّخی یزدی که جانش را بر روی آن گذاشت:
فسانه گشت و کهن شد حدیث اسکندر
سخن نو آر که نو را حلاوتی دگر است
توجه کنیم و به خشونت‌طلبان و جنگ‌افروزان یادآور شویم که
“هزاران سال ظلم و ستم و بی‌دادگری،
چه حاصلی داشت جز فلاکت و بدبختی”
و از آن‌ها بخواهیم:

تو را به طبیعت سوگند!
تو را به زیباییِ چشمِ سبزِ یوزِ ایرانی قسم!
توجه کنید به راه‌های رفته در هزاران سالِ گذشته که یا مضر بودند یا حاصل خوبی نداشتند و یک‌بار برای همیشه به راهِ «صمد» بیایید.
باور کنید راهِ «صمد»(صلح و مِهر و داد) برای همه مفید است.

تقی عطایی
🌿