پُرِ زخمم و غم قهرِ تو مانند نمک

پُرِ زخمم و غم قهرِ تو مانند نمک
به گمانم که بمیرم، تو بگویی به درک

به هوای تو دلم یکسره، آرام و یواش
می کشد از سر دیوار حیاط تو سرک

مدتی هست که فهمیده ام آن خنده ی تو
درخودش داشته مجموعه ای از دوز وکلک

تا که من دق کنم از غصه، برایش هر روز
میکشی سرمه و سرخاب وسفیداب و زَرک

رنگ و رویم شده از تندی اخلاق تو زرد
شده ام لاغر و پژمرده، لبم خورده ترک

دوستی گفت: "گمانم که به این حالت تند
عاشقی را زده در خانه ی قلب تو محک"

"دوستت دارم" و با گفتن آن صدها بار
داده ام دست دل سنگ و سیاه تو گَزک

گفته بودی که شکایت نکنم...چشم! دعا:
حافظت دست خدا باشد و اَللهُ مَعک