اگر آفرینش در عشق خلاصه میشود من دست او را می بوسم که در

اگر آفرینش در عشق خلاصه میشود من دست او را می بوسم که در غدیر دست علی بگرفت و مولایش خواند.. اما مکر فراوان بود میان حاجیان..
هان! علی ستیزان ، علی ستیزان بدانند غباری به پا خواسته از سمت شرق.. و مَلِک و جن و انس و هور و ماه و فلک در گردش اند به دور او.. همو که غم و بغض تنهایی اش جگر را آتش میزند تا صلاح چه باشد..

اما بعد...
آری..! آفرینش یا خلقت با علی معنا پیدا میکند.. کاش زبان دل را یارای گفتن بود که با آوردن نامش دل از تپیدن می ایستد.. که خاصیت عشق این است و بدا به حال دلی که محبت علی در آن نباشد.. بیشتر شبیه آینه ای میماند خاک گرفته که هرگز با معجزه باران نه مجنون وار رقصیده و نه به خوشی خندیده.. علی.. علی.. علی.. چقدر دوست دارم این نام را.. شبیه کودکان معصوم و یتیم کوفه دوست دارم این نام را.. شبیه سکوت ماه در شبی مهتابی یا ابروی گره خورده ابرها که هوای گریستن دارند.. شبیه گل یاس محمد.. نه! اما نه! نمیشود همچو زهرا ، علی را دوست بداری آنچنان که علی ، زهرا را.. امشب زهرا تا صبح چشم براه علی می ماند و نماز میخواند و بار دگر شوق وصال میسر میشود.. فاتح خیبر به قربانگاه می آید.. ابن ملجم برخیز.. برخیز.. بلند شو.. علی آمد...