عاشقانه

یک نفر بود به دل راحت جان بود که رفت
به تنِ خسته ی من روح و روان بود که رفت
تا که او بود، دمِ شعر و غزل شیوا بود
نازنینی که پر از شعرِ عیان بود که رفت دوستتدارم بابا