ولی ما خیلی گناه داشتیم.

ولی ما خیلی گناه داشتیم.
ما که دائما در حال دویدنیم و نرسیدن. ما که شبانه روز کار می‌کنیم و از پا می‌افتیم و آخر سر، به هیچ نقطه‌ی قابل اتکایی نمی‌رسیم! انگار می‌دویم که زنده‌ بمانیم، نه اینکه زندگی کنیم!!!
ما نسل مشغله‌ها و تلاش‌های بی‌وقفه‌ایم و حوصله‌های نداشته و اعصاب‌های ویران!
که هرکه ما را دید، از حجم رنج و اندوهی که حمل می‌کنیم و باز می‌خندیم، شگفت‌زده شد...