عادت کرده ام به همه چیز و

عادت کرده‌ام به همه چیز و
خو گرفته‌ام با انواع دردها،
دیگر هیچ‌چیز و هیچ ‌کس
غافلگیرم نمی‌کند...
کنار آمده‌ام با تغییرات و تنوع آدم‌ها،
کنار آمده‌ام با مصائبی که هست
و یاد گرفته‌ام چطور ببینم و
لذت ببرم و دوست داشته‌باشم و
عبور کنم. و پذیرفته‌ام دلیلی ندارد
همیشه بمانم و همیشه بمانند وهمیشه اوضاع و شرایط و احوال
بر یک قرار باشد!
شده‌ام مصداق بارز همین
مصراع از سعدی:

«ببین و بگذر و خاطر به
هیچ‌ کس مسپار»

می‌بینم و می‌گذرم و دل نمی‌بندم،
به هیچ‌کس، به هیچ‌چیز، به هیچ‌جا...