ما خیلی کوچیکیم

ما خیلی کوچیکیم...
در مقایسه با وسعت خیره کننده‌ی کهکشان ها ما بی نهایت کوچیکیم و در مقابل ذرات زیر اتمی هر اتم به اندازه‌ی قابل توجهی بزرگ...
پیچیده و فریبنده‌اس اما انگار یه بازیه، یه توهم قشنگ، یه خیال واقع گرایانه؛
ما گیر افتادیم تو تصوراتمون از جهان، فقط دانشمندا می دونن که چقدر نمی دونیم، برای همین میگیم علم ثابت نیست و نظرات و فرضیات و قوانینی که به خیال خودمون کشف کردیم(اما فقط با محاسبه‌ی الگو های منظم جهان حدس زدیم)متغیرن،
در واقع ما هیچی نفهمیدیم، فقط تلاش می کنیم بفهمیم یا حداقل وانمود کنیم چون انسانیم باید برخلاف بقیه‌ی جانداران یه کار درخورِ شان انسان انجام بدیم...باید انجام بدیم.
اما اونقدری خودمون رو بزرگ میبینیم که حواسمون نیست همه چیز دست همون خالق بی همتاست...
حتی نصف غروری که داریم هم چیزی از قوانین جهان نفهمیدیم، هر قدر زمان بیشتر می‌گذره می فهمیم چقدر بیشتر اشتباه فکر کرده بودیم و چیزی نفهمیدیم، چه برسه به اینکه تغییری ایجاد کنیم...(جدید ترین مثالش فرضیه‌ی جدیدیه که بیگ بنگ رو زیر سوال می‌بره)‌...
با همه‌ی غرور و نادانی انسان در برابر عظمت و شگفتیِ موجود، زیباست و چشم نواز و ناشناخته، فضا رو میگم، و همین‌طور حرکاتِ بی وقفه‌ی الکترون ها به دور پروتون های هر اتم...و شباهت این‌ دو به هم...
دیدن امضای خدا تو همه چیز، الگوی خیلی زیباییه...
🌀⚛️
۲۵آذر۱۴۰۴