راستش روز ها بهش فکر کردم، یه اینکه به چی توصیفت کنم، چیز

راستش روز ها بهش فکر کردم، یه اینکه به چی توصیفت کنم، چیزی که بتونه فقط ذره‌ای بیان کنه چی تو این مدت سر این قلبِ سرد اومد که حالا اینطور عطرتو با هر تپش به خونم اغشته میکنه؛
پس شروع کردم به گشتن، به هر چیز زیبایی که تو این دشتِ سرما زده باقی مونده بود سر زدم و دنبال ردی از وجودت داخلشون گشتم، اما چرا هیچ عطری عطرِ وجود تو رو نمیداد هاه؟ چرا هیچکدوم به پاکیِ قلبت نبودن بچه؟ چرا لطافت هیچکدومشون گرمابخش نبودن واسه دستای سردم؟ تو چی بودی که مثلِ تو هیچ جا نبود؟
با خستگی اخرین نگاهمو به اون دشتِ سراسر ناامیدی دادم، همونجا بود که پیدات کردم بچه!
تو بودی، تویی که از دل یه سنگِ سخت بیرون اومده بودی و عطرت پروانه‌های ابی رنگِ امید رو وادار کرده بود تا مثل یه معبود دورت بچرخن و ستایشت کنن؛
اون تو بودی بابونه‌‌، تو بودی گلِ پاکم، من کلِ این دشتِ سردو گشتم، و تو تمام این مدت دقیقا جلوی چشمم بودی ارامشم!
حالا که پیدات کردم، دیگه طرد شده بودنِ این سیاره چه اهمیتی داره؟ حاضرم صد ها بار طرد بشم به تاریک ترین نقطه‌ی جهان، ولی تا وقتی فقط یه گل رو این سیاره‌ی سرد باقی بمونه، سراسر نورِ امید، حتی با تمام سردیش!
"شاید از ابتدا این سیاره‌ طرد شد، چون به عطرِ یه گل تعلق داشت؛