"مرا ببخش که اینگونه دلتنگ به تو می اندیشم،

"مرا ببخش که اینگونه دلتنگ به تو می اندیشم،
مرا ببخش که بیمار توام و شبانه روز در انتظار آغوش پر مهرت،
مرا ببخش که بی تو ذکری ندارم،
و نام تو زمزمه روح من و جان من و ورد زبان منست،
و تویی که ایستاده ای در آنسوی حصار
و بی تابانه مرا صدا می زنی،
آی عشق ...
خوش آمدی به سرای خرابات من،
خوش آمدی ای سکوت،
سکوتی سرشار از ناگفته های مهری برخواسته از ایمانی،
ومن اینجا و اکنون،
به یاد بوی کباب یاس بر بوستان شقایق،
چه بی تابانه تشنه سراب توام.