هرکـسی به گونه ای با خدای خود عــشق میکند،

هرکـسی به گونه ای با خدای خود عــشق میکند،
ازنظر من ســتایش خدا و عـبادت او به حال دلـت بستگی دارد،
هرجا درهرزمانی به او متـصل شدی درحال عبادت هـستی،
هرگاه چشـمم به زیبــایی ها و معجزات خالـق زیبـایم می افتد به فکر فرو میروم،
به رنگ آمیزی زیبـای او در بال پروانه وپرندگان به گل های رنگارنگ..
به اقیانوس ها فـکر میـکنم که چه زیبـا و وسیع وبـدون هیچ حد ومرزی درکـنار هم جاری هـستن وهیـچ وقت درهم آمیخته نمـیشوند مثل اقیانوس شـور وشـیرین ،
وقتی به این هـمه زیبایی ها فکر میکنم ناخودآگاه شروع میکـنم به ستایش و قربان صدقه رفتـنش و حال وحس خوبـی میگیرم،

حضـرت عشـق هیـچ وقت نیازمـند عبادتی که از سرتـرس و به خاطر رسیـدن به بهشت باشـد نیست ،
او میخواهد فقط یه نفر اورا به خاطـر خود خـودش دوست بـدارد و قربان صدقه اش برود،
مثـل عشـقی که ما به معشوقمان داریم،
چون اورا فقـط و فقط به خاطر خود واقعیش دوسـت داریم،
پس بی انصافیست خالق خود را ازسر ترس بپرستیم ،


خــدایــا تـورا سپــاس ،
'' الا بذکر الله تطمئن القلوب ''

#خاصترین