تب مژگان 70
#تب_مژگان 70
بچه ها مشغول خنثی سازی بوته بودند... در ماشین قفل... قفل هم حساس به تحریک... حتی از پنجره ها هم نمیشد کاری کرد... شاید از بدترین انواع حصر بود که تا حالا دیده بودم... اما الحمدلله داشت زحمت بچه ها نتیجه میداد... ولی این، چیزی نبود که منو خوشحال کنه... مدام به خودم میگفتم اگر بلایی سر عمار و آرمان بیاد، تا آخر عمر، داغ بزرگی رو دلت میمونه...
ولی به حدی در این پرونده حرفهای ناگفته موند و نتونستم و نباید هم اینجا بگم که دلم میسوزه... بیسیم زدم به مامور هفتم... بهش گفتم: نمیشه با ماموران انتقال آرمان ارتباط بگیری و بگی مشکل حل شده؟!
گفت: تلاشمو کردم... اما موفق نشدم... (بعدا کاشف به عمل اومد که یکی از سازمان ها به خاطر مشکل دیگری که در آن منطقه به وجود آمده بود، کل اون محدوده را به صورت نقطه کور در آورده بودند و امکان ارتباط ثانوی وجود نداشت... ینی شعاعی در حدود 5 کیلومتر... که از قضا، ماشین حمل آرمان هم در اون شعاع بود!)
لحظات داشت با جون کندن من و بچه هایی که در جریان بودند میگذشت... گفتم: رفتید دنبالشون؟ اصلا کسی هم دنبال ماشین عمار فرستادید؟!
گفت: همون موقع یه تیم فرستادم... اما ماشین را پیدا نکردن! (بعدا معلوم شد که سه بار ماشین حمل عمار را عوض کرده بودند و هر بار، ماشین قبلی از مسیر اصلی خارج کردند!)
اصلا ذهنم هیچ جا به جز پیش عمار کار نمیکرد... مامور هفتم گفت: حاجی لطفا یه کم آروم باش! یه چیزی میخواستم بگم... تا الان حدودا 17 نفر را که به نحوی مرتبط با پرونده بودند را دستگیر کردیم... گلشیفته ظاهرا یک هفته پیش از ایران فرار کرده... با اینکه ممنوع الخروج بوده اما به صورت قاچاقی تونسته از ایران فرار کنه و آخرین باری که بچه ها دیدنش، در فرودگاه آنکارا بوده...
گفتم: بذار حالم خوب بشه... بذار از این قفس بیام بیرون... بذار عمار و آرمان را دوباره ببینم... میریم دنبالش... بیچاره اش میکنیم... از حیفا که شاخ تر نیست... اصلا چرا برم دنبالش؟! اون بالاخره خار میشه... بالاخره آه همه دختر و پسرایی که بدبخت کرده، دامنشو میگیره... اون باید زنده باشه تا خار شدنش را ببینه... اصلا ولش کن... حالم بده... حالم خیلی بده... چرا دارن اینقدر طولش میدن؟... چرا اینجا منفجر نمیشه؟
گفت: حاجی آروم باش جان عمار! آروم باش! بچه ها دارن تلاششون میکنن... جلوی چشم خودت هستن که... منم دارم میترکم... حال کسی را دارم که نامه آزادی دستشه... اما نمیتونه بره و بچه اش را از اعدام نجات بده...
یهو درب ماشین باز شد... سه نفری که داشتن عرق میریختن و نفس نفس میزدند و بمب را خنثی میکردند، تا در ماشین باز شد، صلوات فرستادن و ولو شدن رو زمین... از بس انرژیشون تحلیل رفته بود... با صلوات، منو از ماشین پیاده کردن... سریع به طرف شهر حرکت کردم... رسیدم به بچه ها و مامور هفتم... دیدم دارن جنازه ها و کسانی را که دستگیر کردن را منتقل میکنن...
دلم نیومد نبینمش... رفتم سراغ جنازه ای که سوخته بود... از تمام قرائن معلوم بود که خود شروین هست... اما دلیلش را نمیدونستم... گفتم: «صبر کنین!» رفتم سراغ ماشین انتقال دست گیر شده ها... فرید را دیدم... گفتم پیاده اش کنین... پیاده شد... گفتم فورا یه پیت بنزین بیارین...
مامور هفتم آروم دم گوشم گفت: «از اداره دستور اومده که عجله ای برای دنبال کردن عمار نداشته باشین... ماموریت شما هم اقرار و اعتراف از همین هایی هست که الان دستگیر کردین!!! حالا چیکار میخوای بکنی حاجی؟!»
با اینکه از این تصمیم اداره خیلی ناراحت شده بودم و دلم داشت واسه عمار میترکید از غصه... اما گفتم: «چشم... بسپارش به من... مگه کمالی و بقیه را نمیخوای؟ پس بایست کنار و نگاه کن... اگر این پسر همین جا حرف نزنه، بعیده بتونی توی زندان ازش حرف بکشی...»
ادامه دارد...
کانال دلنوشته های یک طلبه
@Mohamadrezahadadpour
بچه ها مشغول خنثی سازی بوته بودند... در ماشین قفل... قفل هم حساس به تحریک... حتی از پنجره ها هم نمیشد کاری کرد... شاید از بدترین انواع حصر بود که تا حالا دیده بودم... اما الحمدلله داشت زحمت بچه ها نتیجه میداد... ولی این، چیزی نبود که منو خوشحال کنه... مدام به خودم میگفتم اگر بلایی سر عمار و آرمان بیاد، تا آخر عمر، داغ بزرگی رو دلت میمونه...
ولی به حدی در این پرونده حرفهای ناگفته موند و نتونستم و نباید هم اینجا بگم که دلم میسوزه... بیسیم زدم به مامور هفتم... بهش گفتم: نمیشه با ماموران انتقال آرمان ارتباط بگیری و بگی مشکل حل شده؟!
گفت: تلاشمو کردم... اما موفق نشدم... (بعدا کاشف به عمل اومد که یکی از سازمان ها به خاطر مشکل دیگری که در آن منطقه به وجود آمده بود، کل اون محدوده را به صورت نقطه کور در آورده بودند و امکان ارتباط ثانوی وجود نداشت... ینی شعاعی در حدود 5 کیلومتر... که از قضا، ماشین حمل آرمان هم در اون شعاع بود!)
لحظات داشت با جون کندن من و بچه هایی که در جریان بودند میگذشت... گفتم: رفتید دنبالشون؟ اصلا کسی هم دنبال ماشین عمار فرستادید؟!
گفت: همون موقع یه تیم فرستادم... اما ماشین را پیدا نکردن! (بعدا معلوم شد که سه بار ماشین حمل عمار را عوض کرده بودند و هر بار، ماشین قبلی از مسیر اصلی خارج کردند!)
اصلا ذهنم هیچ جا به جز پیش عمار کار نمیکرد... مامور هفتم گفت: حاجی لطفا یه کم آروم باش! یه چیزی میخواستم بگم... تا الان حدودا 17 نفر را که به نحوی مرتبط با پرونده بودند را دستگیر کردیم... گلشیفته ظاهرا یک هفته پیش از ایران فرار کرده... با اینکه ممنوع الخروج بوده اما به صورت قاچاقی تونسته از ایران فرار کنه و آخرین باری که بچه ها دیدنش، در فرودگاه آنکارا بوده...
گفتم: بذار حالم خوب بشه... بذار از این قفس بیام بیرون... بذار عمار و آرمان را دوباره ببینم... میریم دنبالش... بیچاره اش میکنیم... از حیفا که شاخ تر نیست... اصلا چرا برم دنبالش؟! اون بالاخره خار میشه... بالاخره آه همه دختر و پسرایی که بدبخت کرده، دامنشو میگیره... اون باید زنده باشه تا خار شدنش را ببینه... اصلا ولش کن... حالم بده... حالم خیلی بده... چرا دارن اینقدر طولش میدن؟... چرا اینجا منفجر نمیشه؟
گفت: حاجی آروم باش جان عمار! آروم باش! بچه ها دارن تلاششون میکنن... جلوی چشم خودت هستن که... منم دارم میترکم... حال کسی را دارم که نامه آزادی دستشه... اما نمیتونه بره و بچه اش را از اعدام نجات بده...
یهو درب ماشین باز شد... سه نفری که داشتن عرق میریختن و نفس نفس میزدند و بمب را خنثی میکردند، تا در ماشین باز شد، صلوات فرستادن و ولو شدن رو زمین... از بس انرژیشون تحلیل رفته بود... با صلوات، منو از ماشین پیاده کردن... سریع به طرف شهر حرکت کردم... رسیدم به بچه ها و مامور هفتم... دیدم دارن جنازه ها و کسانی را که دستگیر کردن را منتقل میکنن...
دلم نیومد نبینمش... رفتم سراغ جنازه ای که سوخته بود... از تمام قرائن معلوم بود که خود شروین هست... اما دلیلش را نمیدونستم... گفتم: «صبر کنین!» رفتم سراغ ماشین انتقال دست گیر شده ها... فرید را دیدم... گفتم پیاده اش کنین... پیاده شد... گفتم فورا یه پیت بنزین بیارین...
مامور هفتم آروم دم گوشم گفت: «از اداره دستور اومده که عجله ای برای دنبال کردن عمار نداشته باشین... ماموریت شما هم اقرار و اعتراف از همین هایی هست که الان دستگیر کردین!!! حالا چیکار میخوای بکنی حاجی؟!»
با اینکه از این تصمیم اداره خیلی ناراحت شده بودم و دلم داشت واسه عمار میترکید از غصه... اما گفتم: «چشم... بسپارش به من... مگه کمالی و بقیه را نمیخوای؟ پس بایست کنار و نگاه کن... اگر این پسر همین جا حرف نزنه، بعیده بتونی توی زندان ازش حرف بکشی...»
ادامه دارد...
کانال دلنوشته های یک طلبه
@Mohamadrezahadadpour
۴.۵k
۰۲ مهر ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.