مدام بین بودن و رفتن شک می کنم! همیشه به اینجا، به این نق

مدام بین بودن و رفتن شک می کنم! همیشه به اینجا، به این نقطه که رسیدم، مثل مات و مبهوت، مات شدم. همیشه اینجا باختم. اول از همه خودم را، بعد دستم را، بعد تنم را و در آخر نگاهم را...
امشب بارانی است. چقدر خاطره میشود زیر باران داشت. چقدر میشود زیر باران بدون خودم بدوم، بدون خودم راه بروم.
چقدر راحت میشود زیر باران به خودم بخندم. به احساس مسخره ی این روزهایم. به اشتباهات هر روزم. به دستان بی حیایم که بی محابا دراز می شوند و به هیچ چیز فکر نمی کنند و حتی به من هم مهلت اندیشه نمی دهند. و این دست ها مایه ی شکست من است. این دست هارا باید چال کرد.
باران... من... لعنت به من. لعنت به تو. و لعنت به باران.
تنم تمام شده. همه جای تنم تمام شده. خودم حتی خودم را نمی شناسم. خودم ترجیح می دهم هر روز، در زیر باران بدون خودم، تنها، بشینم و فقط چای بخورم. نه قهوه؛ نه شکلات داغ ....
من امشب تو را باید داشته باشم. تو را که همیشه دم در آماده ی رفتنی ،
امشب بارانی است.
باران، صدای تو را می خواهد تا بتواند مرا دیوانه کند.
باران تو را می خواهد تا بتواند مرا عاشق کند.
باران تو را می خواهد تا بتواند مرا...
هنوز هم باران که می بارد دل من می شکند. هنوز هم باران که می بارد قلبم... آه میکشد.. #حرف #دل #من