وقتی زورمان بدنیا و اتفاق های تلخش نرسد کارهای عجیبی میکن
وقتی زورمان بدنیا و اتفاق های تلخش نرسد کارهای عجیبی میکنیم ، انگار که درد بی درمان گرفته باشیم می افتیم به جان زندگیمان و خیلی چیزها را تغییر میدهیم.
قبل از هرکاری هجوم میبریم به اکانت_های مجازی و عکس پروفایلمان را عوض میکنیم ، جوری عوض میکنیم که هیچ لبخندی به چهره ی مان آشنا نیاید ، انگار که از ابتدا غمگین بوده ایم و دنیایمان به سیاهی شب های کویر...
عکسی انتخاب میکنیم که وصف حالمان باشد ، شعری ، جمله ای ، متنی شاید هم تصویر آدمی تنها که چمدانی در دست دارد و به سمت تاریکی میرود...
از خیلی ها دور میشویم ، گروه هارا بدون حرف ترک میکنیم و هیچ پیامی را نمیخوانیم ، شاید آنقدر زورمان به دنیای واقعی نرسیده و مجبور به نقش بازی کردن و خود را شاد و راضی جلوه دادن بوده ایم که میخواهیم بدون اینکه کسی بفهمد انتقاممان را از دنیای مجازی بگیریم و خیال خودمان را راحت کنیم ، اما همه چیز به این سادگی ها نیست.
انتقام گرفتن از خود برای هر آدمی یکجور ادامه دارد , پسرها به دود پناه میبرند که صورتشان نادیده بماند ، ریش میگذارند ، شبگردی میکنند وجوری غصه میخورند که از قوی بودنشان چیزی کم نشود.
دخترها اما ظریف غصه میخورند ، از دوست داشتنی هایشان میگذرند ، خاطرات خوبی که نوشته اند میسوزانند ، کتاب ها و چیزهای که دوست دارند هدیه میدهند ، ناخن هایشان را میگیرند ، موهای بلندشان را کوتاه میکنند ابروهایشان را دست نخورده میگذارند که غصه خوردن را به چشم خودشان در آینه ببینند و به خودشان ببالند که روی دنیا را کم کرده اند...
درد دارد اما انتقام که بدون درد و رنج نمیشود باید خودت را ببازی و از خیلی چیزها بگذری ، بعضی شب ها حتی ، برگردی به خاطراتت برای چند لحظه آن آدم سابق باشی با همان دلخوشی های بی اعتبار و خشک ، بعد یکهو به خودت بیایی و ببینی از آن روزها خیلی گذشته ، پر خاطره ترین آهنگت را با صدای بلند درون گوشت فرو کنی و بدون اینکه کسی بفهمد اشک هایت را با پتو شریک شوی .
انتقام بی رحم و سخت است دیگر ، با عکس پروفایل و گریه های شبانه تلافی نمیشود باید یک چیزی را از خودت بگیری که دنیا را شرمنده ی بدی هایش کنی ، آنقدر که دست اتفاق هایش را بگیرد و از زندگی أت فرار کند.
انتقام است دیگر...
من انتقام تورا از خودم خواهم گرفت، با از دست دادن چیزهایی که
دوستشان دارم...
قبل از هرکاری هجوم میبریم به اکانت_های مجازی و عکس پروفایلمان را عوض میکنیم ، جوری عوض میکنیم که هیچ لبخندی به چهره ی مان آشنا نیاید ، انگار که از ابتدا غمگین بوده ایم و دنیایمان به سیاهی شب های کویر...
عکسی انتخاب میکنیم که وصف حالمان باشد ، شعری ، جمله ای ، متنی شاید هم تصویر آدمی تنها که چمدانی در دست دارد و به سمت تاریکی میرود...
از خیلی ها دور میشویم ، گروه هارا بدون حرف ترک میکنیم و هیچ پیامی را نمیخوانیم ، شاید آنقدر زورمان به دنیای واقعی نرسیده و مجبور به نقش بازی کردن و خود را شاد و راضی جلوه دادن بوده ایم که میخواهیم بدون اینکه کسی بفهمد انتقاممان را از دنیای مجازی بگیریم و خیال خودمان را راحت کنیم ، اما همه چیز به این سادگی ها نیست.
انتقام گرفتن از خود برای هر آدمی یکجور ادامه دارد , پسرها به دود پناه میبرند که صورتشان نادیده بماند ، ریش میگذارند ، شبگردی میکنند وجوری غصه میخورند که از قوی بودنشان چیزی کم نشود.
دخترها اما ظریف غصه میخورند ، از دوست داشتنی هایشان میگذرند ، خاطرات خوبی که نوشته اند میسوزانند ، کتاب ها و چیزهای که دوست دارند هدیه میدهند ، ناخن هایشان را میگیرند ، موهای بلندشان را کوتاه میکنند ابروهایشان را دست نخورده میگذارند که غصه خوردن را به چشم خودشان در آینه ببینند و به خودشان ببالند که روی دنیا را کم کرده اند...
درد دارد اما انتقام که بدون درد و رنج نمیشود باید خودت را ببازی و از خیلی چیزها بگذری ، بعضی شب ها حتی ، برگردی به خاطراتت برای چند لحظه آن آدم سابق باشی با همان دلخوشی های بی اعتبار و خشک ، بعد یکهو به خودت بیایی و ببینی از آن روزها خیلی گذشته ، پر خاطره ترین آهنگت را با صدای بلند درون گوشت فرو کنی و بدون اینکه کسی بفهمد اشک هایت را با پتو شریک شوی .
انتقام بی رحم و سخت است دیگر ، با عکس پروفایل و گریه های شبانه تلافی نمیشود باید یک چیزی را از خودت بگیری که دنیا را شرمنده ی بدی هایش کنی ، آنقدر که دست اتفاق هایش را بگیرد و از زندگی أت فرار کند.
انتقام است دیگر...
من انتقام تورا از خودم خواهم گرفت، با از دست دادن چیزهایی که
دوستشان دارم...
۱۴.۵k
۱۱ اسفند ۱۳۹۸
دیدگاه ها (۱۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.