عنه علیه السلام فی دعاء له یلج فیه لی الل

عنه علیه السلام ـ فی دُعاءٍ لَهُ یَلجَأُ فیهِ إلَی اللّه ِ لِیَهدِیَهُ إلَی الرَّشادِ ـ
اللّهُمَّ إنَّکَ آنَسُ الآنِسینَ لِأَولِیائِکَ ، وأحضَرُهُم بِالکِفایَةِ لِلمُتَوَکِّلینَ عَلَیکَ ، تُشاهِدُهُم فی سَرائِرِهِم ، وتَطَّلِعُ عَلَیهِم فی ضَمائِرِهِم ، وتَعلَمُ مَبلَغَ بَصائِرِهِم ؛ فَأَسرارُهُم لَکَ مَکشوفَةٌ ، وقُلوبُهُم إلَیکَ مَلهوفَةٌ ، إن أوحَشَتهُمُ الغُربَةُ آنَسَهُم ذِکرُکَ ، وإن صُبَّت عَلَیهِمُ المَصائِبُ لَجَؤوا إلَی الاِستِجارَةِ بِکَ ؛ عِلما بِأَنَّ أزِمَّةَ الاُمورِ بِیَدِکَ ، ومَصادِرَها عَن قَضائِکَ . امام علی علیه السلام ـ در دعایی که در آن به خدا پناهنده می شود تا او را به راه درست ، هدایت فرماید ـ
بارالها ! تو برای دوستانت همدم ترینِ همدمانی و برای توکّل کنندگان به تو ، از همه کاردان تر. بر نهانی هایشان بینایی ، و از درون هایشان باخبر ، و از حدّ بینش آنان آگاه . رازهایشان بر تو آشکار است و دل هایشان شیفته تو . اگر غربت به وحشتشان اندازد ، یاد تو آرامشان می سازد و اگر مصیبت ها بر آنان فرو بارد ، به سوی تو پناه می آورند ؛ زیرا می دانند که سر رشته کارها به دست توست و خاستگاه آنها قضای تو . نهج البلاغة : الخطبة 227 .