بچه کع بودم

بچه کع بودم
هروقت مامان بابام دعواشون میشد
سریع میدوییدم میرفتم بغل مامانم میشستم
درگوشش میگفتم توهیچی نگیا
جواب ندع اصلا بذار بابا اروم شه
نگام میکرد میگفت نترس
بابام بد نبودا!فقط عصبی بود!
همیشع تا داد میزد زود میرفتم ظرفو لیوانای بغل دستشو جمع میکردم که یوقت پرتشون نکنع و بشکنن
بابا بد نبودا!فقط عصبی بود
از همونجاها بود که بع صدای بلند فوبیا پیداکردم
مثلا توو خیابون اگر دونفر داشتن باهم دعوامیکردن و دادمیزدن استرس میگرفتمو
سریع دست مامانمو میگرفتم
اونم میگفت نترس بع ماکاری ندارن
یادمع ازهمون روزا بود کع
مامانم از بابادلسرد شد
دلسرد شد وقتی دید چقدر من از دادش تنم لرزیدع
دلسردشد وقتی دید همیشه باید سکوت کنع
تا بابا خالی شع
ازهمونجاها زندگیمون دیگع اهگنع
روزای تلخو زد
از اونجایی کع بابا تا کلید مینداخت
مامان خودشو میزد بع خواب
یا ترس میفتاد تو تنش کع الان باز دعواس
حالا برای همینع کع بهت میگم سر من داد نزن
از دستم ناراحت میشی
عصبی میشی با من حرف بزن
ولی سرم داد نزن
من دستام زود میلرزن
قلبم زود تپش میگیرع در حدی کع میخواد از سینم دراد
من زود یاد بچگیام میفتم
یاد ترسا و سکوتای مادرم
من میترسم از شبیه مادرم شدن
ازاینکع یروز مثل اون بخاطر دادای تو و ترسی کع تو وجودم میندازی
ازت سرد شم
پس سر من داد نکش
با من فقط حرف بزن
من دستام زود میلرزن