دگر بیت الحزن شد خانه ی من

دگر بیــت الحــزن شد خـانه ی من
فلـــک بر هــم زده کــاشـانه ی من

الهــــی ننـگرد مـــردی در عـــالم
چنیــن دردی که شد هم خانه ی من

غریبـــی در وطـــن آمــد ســراغم
شــــده لبریــز غــم پیــمانه ی من

مدینـــه گریــه کـن با من در این غم
کــه گشتــه آشنــا بیــگانه ی مـن

مـــرا چــون شمع سوزان آب کردند
در آتــ ش ســوخته پـــروانه ی من

شــکستــه پــهلــوی تنــها امیدم
شــده غـرقــه بخــون جانانه ی من

ربــود از کیـنـه گلچـیـن غنچه ام را
گــل نــورســتــه ی دردانــه مــن

از آن روزی که آوایـــش شنــیــدم
بـــود خــونیــن دل دیــوانـه ی من

شبـــانــه مــاه را در خـــاک کردند
دگــر خــاموش گشتــه خانه ی من

خــداونـــدا تـوئــی آگــه زحـــالم
که پرپر شد گـــل و گلخــانه ی من

علـــی دیگـــر دل آرامــی نـــدارد
زدستــم رفــت آن فـــرزانه ی من



لـعـن الله قـاتـلیـک و ظـالـمـیـک یـا فـاطـمـة الـزهـرا سلام الله علیها