.

.
این مجسمه‌ی معروفِ «اندیشه‌گر» است. بعضی افراد -- خیلی از آن‌هایی که سراغ علم و فلسفه می‌روند -- انسان آرمانی‌شان را در آن می‌بینند؛ انسانی که زیاد مطالعه می‌کند، و زیاد و درست می‌اندیشد و به‌مراتب از انسان معمولی باورهای درست بیشتر و باورهای نادرست کمتر دارد. ولی آیا آرمان بی‌نقصی است؟

شاید شما هم تجربه کرده باشید که دوستی درباره‌ی خودش به شما چیزی مشابه این بگوید: «از خودم راضی نیستم، چون سخت حسودم.» مستقیم‌ترین بدیِ حسادت شاید این باشد که تجربه‌ی آزاردهنده‌ای برای خود فرد است. این دوست می‌داند که بسیار حسود است، بابتش ناراحت است، ولی باز حسادت می‌ورزد. پس دانستن صرف کافی نیست. ممکن است او کل روان‌شناسی و بیولوژی مربوط به حسادت را بداند ولی باز در کنترل حسادتش ناموق باشد.

اینجا یاد مفهوم یونانیِ اتیکس (ethics) می‌افتیم. درست‌اندیشی و باورهای اشتباه کم داشتن پیشرفت در تنها یکی از ابعاد روان انسان است. برای اینکه انسان‌ها زندگی شادتر و سالم‌تری داشته باشند، لازم است با تمرین ابعاد مختلف شخصیتی‌شان را رشد دهند؛ افزایش مهربانی، کاهش نفرت و ... . اما دانستن و درست‌اندیشی می‌تواند مقدمه‌ای باشد برای تقویت فضیلت‌های دیگر؛ برای مثال انسانی که از نیروی حسادت خویش آزرده‌خاطر است بهتر است به‌جای سرزنش خود یا تسلیم شدن، درباره‌ی بهترین شیوه‌های کنترل حسادت و آرام ساختن آن مطالعه و سپس آن‌ها را تمرین نماید.