.

.
دوستی حکایتی را تعریف می‌کرد که یک جوانِ خودپهلوان‌پنداری بود که هر وقت به خارج از خانه می‌رفت، از دیگران کتک می‌خورد و هر زمان به خانه برمی‌گشت، به جبرانِ کتکی که نوشِ جان کرده بود، مادرش را به بادِ کتک می‌گرفت!

این حکایت، وصفِ حال این روزها نیز هست!

#حسن_روحانی دیشب دوباره به منتقدانش تاخت. هنوز سه چهار روز از این صحبتِ #رهبری که جوانانِ حزب‌اللهی و انقلابی را به اسمِ #افراطی نکوبید، نگذشته است که #روحانی شب گذشته یک بار دیگر منتقدان خود را عده‌ای افراطی خواند و برای آنها خط و نشان کشید.

روحانی دیگر بار ثابت کرد که شخصیتی شجاع، مقتدر، باشهامت و جسور است اما نه در ستیز با #دشمن بلکه در تقابل با دوست!

روحانی به همان اندازه که در خارج اقتدارپذیر است، در داخل اقتدارطلب است! او ضعف در مقابلِ #قدرت‌های_خارجی را با قدرت‌نمایی برای #منتقدان_داخلی جبران می‌کند!

روحانی شدیدترین تهدیداتِ مقاماتِ خارجی به ویژه #آمریکایی را یا بی‌پاسخ می‌گذارد یا با رقّت پاسخ می‌دهد اما با تندترین واکنش‌ها به مواجهه با کوچکترین #انتقادات داخلی برمی‌خیزد.

او #اوباما را که #تهدید و #تحقیر #ایران یک آن از زبانش نمی‌افتد، بسیار مؤدب و باهوش توصیف می‌کند اما منتقدان داخلی خود را با انواع و اقسامِ القابِ توهین‌آمیز می‌نوازد!

روحانی در خارج، هر حرفی را نمی‌زند و دیگران را هم از بیانِ هر حرفی منع می‌کند اما در داخل، هرچه دلش می‌خواهد، به منتقدان می‌گوید!

روحانی دو چهره دارد؛ یک چهره #مهربان و یک چهره عصبانی؛ مهربانی برای خارجی‌ها و #عصبانیت برای داخلی‌ها!

روحانی فقط برای منتقدان داخلی #شیر است!