راضیه مصطفوی گنبدی..

راضیه مصطفوی گنبدی..

دختری که هنوز به خانه بخت نرفته بود، او در این عمر کوتاه از نعمت پدر و مادر محروم بود، او با برادرش که اهل روستای «لورزینی» منطقه مرگور از بخش سیلوانای شهرستان ارومیه است زندگی می‌کرد، راضیه نیز همانند هم سن و سالهای خود آرزوهایی را در سر داشت و با این امید که شاید فردا یکی از آرزوهایش به حقیقت خواهد پیوست روز را به شب می‌رساند غافل از اینکه زندگی او بسیار کوتاهتر از آن است که فکرش را بکند.

راضیه چهارم آبان ماه 95 در اثر تصادف با اتوبوس به بیمارستان امام خمینی (ره) ارومیه منتقل شده و بعد از 10 روز بستری شدن در این بیمارستان، تیم پزشکی، مرگ مغزی تثبیت شده وی را تأیید کردند.
اهدای عضو اهدا زندگی دوباره است
سید جمال مصطفوی گنبدی، برادر راضیه در حالی که چشمانش از شدت گریه و ناراحتی سرخ است به خبرنگار تسنیم گفت: ما دو خواهر و دو بردار هستیم.
وی افزود: شاید بعضی‌ها بر این باور باشند که کار من در حق خواهرم کار خوبی نیست اما تنها انگیزه من از این اقدام شادی روح خواهرام و جلب رضای خداست.
گنبدی که از تحصیلات ابتدایی برخوردار است اظهاراتی دلنشین، شیوا و در عین حال تکان دهنده از موضوع اهدای عضو دارد. او می‌گوید: فرهنگ اهدای عضو در جامعه ما ضعیف است بنده برای اینکه از تصمیم و اقدام خود در رابطه با اهدای اعضای بدن خواهرم دفاع کنم حاضرم با هر کس به مناظره بپردازم چرا که این کار را با ایمان کامل انجام داده‌ام و به تصمیم خود اعتقاد دارم.

وی افزود: این که توانایی آن را داشته باشی نفسی را به شخصی بازگردانی و خونی را در رگ فردی جریان بیاندازی بسیار اهمیت دارد با وجود اینکه خواهرم برایم بسیار عزیز بود اما زندگی او فقط تا اینجا ممکن بود.

مصطفوی گنبدی بیان کرد: اینکه قلب انسانی بتپد مایه خوشحالی من است و من مطمئن هستم که روح خواهرم نیز از این کار شاد و راضی است، اهدای اعضای خواهرم، تسلی خاطر برای من و مایه آرامش روح خواهرم است.


#کورد
#کوردستان
#فرهنگ
#تمدن
#اصالت