زن که باشی دنیا خاکستریتر است

زن که باشی دنیا خاکستری‎تر است
گل‎ها، هر جایی که باشند، آب و خاک هر سرزمینی که توی رگ و ریشه شان جریان داشته باشد، به یک اندازه پیام آوران ظریف و نازنین شوق و زندگی هستند. فرقی نمی‎کند بنفشه‎ی آفریقایی باشند یا رزهای دو رگه‎ی هلندی. وسط دامنه‎های آلپ روییده باشند یا میانه‎ی دشت‎های سبلان. ارکیده‎های آرام گرفته در سبد گل خواستگاری دختر همسایه‎ی بغل دستی باشند یا نرگس‎های دود گرفته‎ی توی دست‎های عرق کرده‎ی دخترک سر چهار راه. هرجا که باشند، به یک اندازه می‎شود سر فرو کرد در عطر دلپذیرشان و زندگی را نفس کشید. چرا زن بودن همین طور نیست؟ گاهی گم می‎شود. پنهان می شود، دفنش می‎کنند میان خروارها هنجار و قاعده و توقع بی جا. گاهی می‎شکند، گاهی کوچک می‎شود، آب می‎رود. گاهی انکارش می‎کنند، بعضی چشم می‎بندند و می‎گذرند… هست اما هستی‎اش به قدر کافی نیست، همیشگی نیست! زن بودنِ این روزها گنگ است؟ خسته است. تلخ هم نباشد گس است. زیادی گس… نه خوشایند همه است و نه مناسب همیشه‎های اخیر تعریف شده مان. جنگ است انگار…سخت است، زن بودن سخت است. وقتی که عاشقی، دوست می‎داری، دلتنگی، آزرده‎ای و به موازات همه‎ی این‎ها مقصدی داری و رفتنی و میل به رسیدنی، سخت است. سختِ توضیح ندادنی است. سخت ِ طفلک و غمگینی است.
http://linkzan.ir/archives/23244