دنـیا قـانون عـجیبی دارد، هـفت مـیلیارد آدم،

دنـیا قـانون عـجیبی دارد، هـفت مـیلیارد آدم،

و فـقط بـا یـکی از آنـها احـساس تـنهایی نـمیکنی...

و خـدا نـکند کـه آن یـک نـفر تـنهایت بـگذارد...

آن وقـت حـتی بـا خـودت هـم غـریبه مـیشوی...!

فـرقی نـمیکند کـه گـودال آب کـوچکی بـاشی،

یـا دریـای بیـــکران، زلال کـه بـاشی...

آسمــــان در تــــوست...!

گـاهی اوقـات چـیزی نـمیگویند...

چـون بـه نـظرشان لازم نـیست کـه چـیزی گـفته شـود...

بـا نـگاهشان حـرف مـیزنند،

بـه انـدازه یـک دنـیا حـرف مـیزنند...

هـرگز نـباید از چـشمان هـیچ زنـی سـاده گـذشت...

بـهتر اسـت نـتوانند شـما را درک کـنند و بـمیرید...!

تـا ایـنکه...

زنـدگی تـان را بـه تـوضیح دادن بـگذرانید...

هـیـچ وقـت بـرام مـهم نـبوده کـه بـقیه دربـارم چـی فـکر مـیکنن؛

راسـتش، ﺑـﯿﺸﺘﺮ ﺍﻭﻗـﺎﺕ ﺣـﻖ ﺑـﺎ ﻣﻨـﻪ،

فـقط … ﺣـﻮﺻﻠﻪ ﺍﺛـﺒﺎﺗﺸﻮ ﻧــﺪﺍﺭﻡ…!

وقتـی انسـان هـا از تنهایـی مـی نالـند،

مـنظورشـان ایـن نـیسـت کـه اطـرافشـان خـلوت اســت،

تـنهایـی ایـن اسـت کـه هـیچکـس نـمیفهـمد چـه مـیگوینـد...

گـاهی بـاید حـضورت را کـمرنگ کـنی تـا درگـیر روزمـرگی نـشوی...

گـاهی بـاید مـدتی نـباشی تـا بـا یـک اتـفاق خـوب بـرگردی...

ایـن نـبودن هـاست کـه بـاعث مـیشود دوسـتان واقـعی ات را بـشناسی...

نـبودن هـمیشه هـم بـد نـیست...