عبدالله سلیمانی شاعر کرمانشاهی

استاد "عبدالله سلیمانی"، شاعر، منتقد، محقق و مدرس دانشگاه، زاده‌ی سال ۱۳۵۲ خورشیدی، در کرمانشاه است.
نخستین مجموعه شعر وی با عنوان "طنابی بر گردن ماه" توسط انتشارات باغ نی چاپ شده است.


▪سوابق ادبی و هنری:
- داور جایزه‌ی ادبی لیراو
- سردبیر نخستین هفته‌نامه‌ی ادبی غرب کشور با نام آوای پراو
- سردبیر ادبی هفته‌نامه‌ی ابراز
- دبیر بخش ویژه‌نامه نشریه چامه
- فعالیت در نشریات ادبی چون عصر پنجشنبه، معیار و کارنامه و...


▪نمونه‌ی شعر:
(۱)
از خرام تو در باران
چه بارید در این معرکه!
 تا هنوز افتان و خیزان
در فکر تقسیم فکرهایم
بر تو، این‌جا
می‌نویسم: طنین تغزل یکی معرکه
حاصل جمع،
جمعِ خاطر پریشان باشد،
با این تبصره؛
اوج‌ها دزدیده نشود،
تشویشِ چشم، ممنوع،
مسیر مشروط به چتر نباشد،
آسمان هرچه خواست، ببارد.
اگر تقدیر، تحریم باشد
به معیار گذشته!
مسیر باز باشد.
بقیه با تو.
شنیده‌ای در سنت
چون موج  مشتاق اوج باید،
دامن: کردانه‌ چین‌چین
عطر: عتیق بلوط به میل باز شدن
دامنه: هر کجای زاگرسِ تو
از من اگر باشد،
می‌ارزد: چشم بسته،
لغزیدن لای خزه‌ها،
با فکرهایی که هر شب،
سرگردان واقعیت عجیب معرکه‌اند؛
با خرامی چنین بی‌چتر
به سراغ شب‌هایی پر از فکر
و تموج تنی
که بی‌تاب معرکه‌ای است عجیب.
دست اگر بگذاری سمت چپ زندگی،
صدای دف درون، به رقص می‌گوید:
فکرهایمان صرف آمدن،
با چتر یا بی‌‌چتر!
دیوانه چو معرکه بیند:
خوشم آید، خوشش آید، خوش‌‌ات آید
خوش‌خوش آیی
شطحی چنین میانه‌ی متن
گفتی مرد معرکه‌ام باش، دیوانه
با این
خرام وُ امواجِ تناتن وُ لبالب وُ خوشاخوش وُ...

گیجِ عبوری چنین
پیچاپیچ
سیگار لای لبی
دود می‌شویم.



(۲)
ای بابا!
شاپرکی روی لبخند تو
عاشق طعم مرگ نمی‌شود
وسواس تو را
روی مجهولات زندگی تکثیر می‌کند
نگران که می‌خوانمت
می‌بینم که نگران می‌نویسی
به کلماتی که هنوز 
فکر کن راهشان را گم‌ کرده‌اند
شادی شعر تازه
کیفِ تاز‌گی‌ها 
حتی نگاه‌های ناگهان «جوجو»
رد مرگ‌را تا چین‌چین پشت ابروان شاعر
فکر نکن
بی‌خیال بابا
تو که زیباترین غروب‌ها را
جنوب دیده‌ای!
شمالی‌ترین نقطه را به باد کلمه
گرفته‌ای
غریب‌ترین زیبایی را
به غربت شعر بخشیده‌ای
نگران چی هستی بابا
تو که بارها شال و کلاه کرده‌ای
حتی به رُفت‌و‌روب رؤیاها تا غرب رفته‌ای
از بوی عرق ‌لیوتار
تا خال هندوی فلان شاعر
تا نگم کجا!
تو که
رگ کلمه را تا خون زده‌ای
به گردن «اگر» تبر
تا مفرق
فانوس به‌ دست «مگر»
تا حقیقت
آبستن بر لبه‌ی تیغ
این‌ همه شعر
زاده‌ای دست ِ پر
دل‌گیر
دل‌تنگ،
بَست چه نشسته‌ای بابا.


(۳)
داغ از ما
چه در دل گرفته
عزیز فصل‌های همسایه
وقتی که در اوج به لحن آفتاب ورانداز می‌کنی...
چنان‌که جاده را صرف رفتن
از اما که بگذریم
کمی برف هست که چشمت را بگیرد
تا قصه‌ای برای نماندن تعریف کند
آخر نگو هیچ...
میلی اگر مانده باشد
حجم چین‌ها و سپیدی این برف
می‌تواند تو را به سمت دامنه تسلیم کند
دست‌ها را كه سایه‌بان چشم می‌کنم
کمی برف در قله
شاید حرفی برای  گفتن دارد
در اورست هم که باشی
مثل همیشه کوه‌ها از جاده پرهیز می‌کنند
اما مسیر قله چشم‌های تو را باز می‌کند، می‌بینی!
تابلو نوشته است:
سبقت ممنوع
-حادثه نمی‌پرسد-
چیزی در رگ، داغ می‌دود مار
من می‌دوم به تو، تو بدو تا که پیچ،
هیچ اگر نمانَد یا بمانَد
پیچ را بپیچ به سمتی که می‌کشد تو را
چشم به شیب داشته باش
-گیجِ شیب‌های تو، چشم -
جاده گیج پیچ ما
می‌رود
تا در خواب‌هایی که با تو بیدار می‌شوم ...
تا...
حالا که بیدار می‌شوم:
بردی از یادم...

 
گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی