هبوط

هبوط...
دیگر مسِئله نیست
هر که هر جا باشد از آن خود است و حال اگر بسترش صدف خالی باشد
و تو آن دور دستها برای خود زندگی کن
یادت نرود که خرج دیگران نشوی
چون آدمی یک بار زنده است
ولی برای مردن هزاران بار فرصتست
و چون مرا به زنجیر میکشند
حق داری که دهن کجی کنی و مرا نخواهی و هزاران بد و بیراه به ذهنت راه بدی و دهان به دشنام وبی باوری باز کنی .
اینجا فرصت فداکاری نیست
چون ثانیه ها همه را به صلابه کشیده اند
تو ادامه بده زندگی را اما به روز مررگی نرس
میدانم همه جا سیاه است
اما هر از چند گاه روزنه ای باز میشود
شمعی در ذهنم روشنست و میدانم هر جا باشد روحم از آن کسی است و
می چرخد می گردد میگرید می ایستد میخندد
و به عقل نمیشود جواب داد
چون عقل واستدلال جامعه تو را نمی فهمند
باور دارم هستی را چونان که جسمم گره خورده و در قول وزنجیرم از این قوانینی که ساخته اند
روحم را دارند میمکند
و من میفهمم هیچ بر زبان نمیاورم
میپرسم از خودمم
نکند روح تو از آن منست؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
از روح من خبر داریددد..؟!!!!
....هبوط...
بعد از این رویِ من و آینهٔ وصفِ جمال
که در آن جا خبر از جلوهٔ ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب؟
...حافظ...