از یک جایی به بعد نه دیگر کسی را میخواهی،نه دوست داری با

از یک جایی به بعد نه دیگر کسی را میخواهی،نه دوست داری با کسی باشی...
تنهایی را انتخاب میکنی!
نه به عنوان آخرین،بلکه بهترین راه!
آدم های ساده و معمولی که
نتوانستند خودشان را با زر ورق های دنیا،بپوشانن
و دو رو داشته باشند،اینگونه اند!
یا انهایی که،از بس بدی ها را شنیده اند یا زخم های اطرافیانشان را دیده اند،ترجیح دادن زندگیشان را تکی ادامه بدهند!
و عده ای هم،شاید چون در دوست داشتن،به جایی نرسیدن یا کسی،
تصمیم گرفتند تا آخر عمرشان،مقتدر و محکم
بناهای فروریخته زندگیشان را،از نو پی ریزی کنند و از اول شروع کنند!
.
آدم های تنها را دوست دارم!
انها کسانی هستند که،ضعف را در خودشان کشته اند
و با خوشی دیگران،خوشحال میشوند و با غمشان غمگین!
حسادت را دور ریخته اند...
میشود رویشان حساب باز کرد...
آنها راه ها را خوب بلدن و دستت را میگیرند!
بعضی هایشان
انقدر سِر شده اند که به بیخیالیشان غبطه میخوری!
آرامش در چشم هایشان موج میزند و
خودشان را از تو دریغ نمیکنند!
.
آدمی که تنهاست،نه دست و پا چلفتی بوده است نه منزوی!
او فقط نتوانسته زل بزند به تو،و دوروغ بگوید!
دلش را نداشته،زبانش را به تعریف های الکی عادت بدهد!
و مهم تر اینکه فهمیده است،
گاهی نداشتن چیز هایی در زندگی
بهتر از بودنشان است!
مثل خاطره ها...
مثل لبخند ها...
و
یا شاید آدم ها...