باران

باران...

چتر...

خیابان...

سنگ فرش خیس...

صدای نم نم بارانی که بر چتر می خورد...

مردمی که با تکاپو به دنبال سرپناهی برای خیس نشدن میگردند...

وآسمانی که دلش از سیاهی دنیا گرفته است...

همه و همه ...

معنا ندارد ...

مگر آنکه ... تو باشی...

آنوقت است که همه چیز زیباست ...

تمام مردمی که بی توجه میگذرد ...

آسمانی که با منت می بارد ...

و چتری که سر پناهی بشود برای تو و من ...

و اگر اینها نبود ...

مهم نیست!...

مهم بودن توست ...

پس ...

همه ی زیبایی ها...

فدای یک تبسمت!!...