عمر گل کم عمر انسان مبهم است

| عمر گل کم ، عمر انسان مبهم است |

لب پنجره ی اتاق هر آدمی چند گلدان گل باید وجود داشته باشد
و نگهداری از آنها به عهده ی خود خودش باشد
پدر، مادر ، همسر ، هم اتاقی اش کاری به گلدان های آن آدم نداشته باشند
تا هر بار به بهانه ی مشغله و خستگی
پشت سر هم که از آن ها غافل شد
به چشم خودش بببیند چگونه گل هایش شادابی خود را از دست می دهند
ببیند بی مهری اش که طول بکشد چگونه تا مرز خشک شدن پیش می روند!
اتفاقا چند گلدان مختلف باید باشد
تا بداند هر گلی به یک اندازه مراقبت نیاز دارد
تا بیاموزد آدم ها احساس شان چیزی کم از گل های اتاقش ندارند
تا یادش بماند هر چقدر هم که کار داشته باشد و خسته شود
هر چقدر هم که دورش شلوغ شده باشد باید حواسش باشد به آدم هایی که شادابی شان به توجه او بستگی دارد
آدم ها نه گل مصنوعی بی جانند
و نه کاکتوس های سخت جان!
بعضی آدم ها گل " آفتاب گردان " اند
همیشه باید رو به خورشیدشان باشند ،
این ها تحمل ندیدن های طولانی را ندارند!
برخی آدم ها گل " قهر" اند ، ناز دارند
نباید یکباره از آن ها برید
نباید با آن ها یهویی سرد شد
با تغییرات ناگهانی مچاله می شوند در خود!
بعضی ها گل " شب بو " یند
آخر شب ها درد و دلِ شان گل می کند
عطر درد ها و دلتنگی شان شب ها بلند می شود
باید حواسش به شب بخیر گفتن های همه ی آخر شب های زندگی اش به این آدم باشد!

گل " پامچال " هم داشته باشد
تا یاد بگیرد بعضی گل ها فصلی اند
حواسش باشد وابسته ی آدم ها نباید شد
بعضی آدم ها از یک جایی از زندگی آدم قرار است که نباشند
با گل ها که سر کنی
یاد می گیری قدر داشته هایت را به قدر نیازشان بدانی
و به این باور می رسی از بعضی گل ها با تمام زیبایی و عطرشان ، از یک جایی به بعد یک گلدان خالی باقی می ماند!
یک گلدان خالیِ دوست داشتنی که دستت نمی رود با هیچ گل زیبای دیگری پُرَش کنی!