میگم دلبرمن علیرضام

میگم دلبرمن علیرضام
بذار بقیه هرچی می‌خوان بگن!
بذار بگن ته این راه یه سنگِ بزرگه که سرم محکم می‌خوره بهش، سرگیجه می‌گیرم و دستآتو گم می‌کنم!
بذار روزی هزار بار مغزم، قلبمو بنشونه رو صندلی و جلوش رژه بره و نصیحتش کنه که: یکم منطقی باش، اشتباهه این راه!
بذار...
اما تو فقط بذار دستاتو تو دستم و محکم بگیرش!
انقدر محکم که استخون‌هایِ دستم درد بگیره اصلا!
انقدر که سر گیجه، تن گیجه، دنیا گیجه و هر فلان گیجه‌ای گمت نکنه!
خُب؟!