اللهمعجللولیکالفرجوفرجنابه

‌‌#اللهم_عجل_لولیک_الفرج_و_فرجنا_به
#اللهم_صل_علی_محمد_و_آل_محمد_و_عجل_فرجهم
پیمان ماهور: درتاریکی شب‌های ظلمت، آن‌گاه که ستم، جان‌ها را می‌فشارد و امیدها را می‌رباید، خداوند نوری می‌فرستد تا راه را بنمایاند. «و نرید أن نمن علی الذین استضعفوا فی الأرض و نجعلهم أئمة و نجعلهم الوارثین» (قصص: ۵). «موسی کلیم‌الله» روایتی است از این وعده، داستان پیامبری که در دل تاریکی‌ها، چراغ هدایت شد.

فیلم، روح قرآن را در خود جای داده است؛ شخصیت‌ها نه سیاه‌اند و نه سفید، بلکه انسان‌هایی هستند با تمام پیچیدگی‌های وجودشان. فرعون، نمادی از قدرت‌طلبی و ستم، در لحظات خلوت خود، ضعف و ناتوانی‌اش را می‌بیند؛ اشک می‌ریزد و به دنبال معبودی واقعی است. همانطور که در تورات نیز میخوانیم، که در مقاطعی فرعون درمواجهه با بلایا گاهی تسلیم می‌شود و می‌گوید: “بروید و برای خداوند عبادت کنید”(خروج ۸:۲۵)، اما پس از پایان بلا، دوباره قلب خود را سخت می‌کند و از تصمیم خود بازمی‌گردد.

معجزات کوچک، زنجیره‌ای از رویدادها را می‌سازند که در نهایت به معجزه‌ای بزرگ می‌انجامند؛ مانند ناتوانی مأموران فرعون در تشخیص بارداری مادر موسی تا آنجا که خداوند به مادر موسی امر‌ میکند طفل را به نیل بسپارد. «و أوحینا إلی أم موسی أن أرضعیه فإذا خفت علیه فألقیه فی الیم و لا تخافی و لا تحزنی إنا رادوه إلیک و جاعلوه من المرسلین» (قصص: ۷). این اتفاقات کوچک، دست خداوند را در پس پرده نشان می‌دهند؛ «همانا خداوند چیره و داناست» (یوسف: ۲۱).

مردمی در رنج و سختی، منتظر منجی‌اند؛ دردها را تحمل می‌کنند، جان‌ها را فدا می‌نمایند، مادرانی که داغ فرزندانشان را می‌بینند. اما نقشه خداوند در پس این سختی‌ها، بشارت پیروزی است. فرعون با تمام ظلم‌هایش، در نهایت شکست می‌خورد. «فالیوم ننجیک ببدنک لتکون لمن خلفک آیة» (یونس: ۹۲).

خداوند از فرستاده‌اش دفاع می‌کند؛ او صادق‌الوعد است. «إن الله لا یخلف المیعاد» (آل‌عمران: ۹). نباید ترسید، زیرا منجی خواهد آمد.

«موسی کلیم‌الله» یادآور این حقیقت است که در اوج تاریکی‌ها، نور هدایت خواهد آمد، و این وعده‌ای است که از ازل، در دل تاریخ، بر زبان پیامبران جاری بوده است: «و یقولون متی هو، قل عسی أن یکون قریبا» (اسراء: ۵۱)