گاهى فكر ميكنم نيم بيشترى از رابطه هاى نيمه كاره،

گاهى فكر ميكنم نيم بيشترى از رابطه هاى نيمه كاره،
نيم بيشترى از تمام دوست داشتن هاى بى سرانجام،
صرفاً بخاطرِ حرف نزدن يا به موقع حرف نزدن هاست
گاهى رابطه به قدرى خوب پيش ميرود كه مسائل جزئى و پيش پا افتاده به چشممان نمى آيد يا در لحظه از آنها چشم پوشى ميكنيم و ترجيح ميدهيم در لحظه لذت ببريم،
ولى خشمى هرچقدر كم،
گوشه ى ذهنمان پديد مى آوريم
حرفهاى نزده اى كه آنقدر بهشان سر نميزنيم و به زبان نمى آوريمشان كه منتهى ميشود به خشمى بزرگ و كدورتى از بين نرفتنى
در نهايت حرفهايمان آنقدر تلنبار ميشود كه ديگر نايى براى به زبان آوردنشان نداريم
و به همين راحتى رابطه اى كه شايد ماهها يا سالها براى لمس كردنِ حسِ خوبش جنگيديم،
با كوهى از خاطراتِ آزاردهنده نيمه تمام ميماند!
ولى همين كه رابطه مان تمام ميشود،
شيپور دست ميگيريم و گوش فلك را از تمام حرفهايى كه به وقتش، و به همان يك نفر مورد نظر بايد ميزديم و لال مانديم،كر ميكنيم
ماهها تلاش ميكنيم به همه وانمود كنيم هيچ چيز به اندازه ى تنهايى ارزشمند نيست در حالى كه دلمان لك زده براى همان يك نفرى كه بايد باشد و ديگر نيست
در نهايت هم مى رسيم به همان هميشگى؛
"و خدايى كه به شدت كافيست"