یادتونه

‍
كوچيك تر كه بوديم
چقد دنيا ساده بود، چقد همه چيو ساده و قشنگ ميديديم
هميشه ميخنديديم،فكر ميكرديم چقدر دنياي قشنگيه
يادته اون موقع ها كه هنوز دنيا چهره اصليشو بهمون نشون نداده بود
ميگفتيم ميخنديديم تو جمع با بچه ها بوديم
خيلي قشنگ بود
كم كم كه بزرگ شديم
دنيا قيافه اصليشو بهمون نشون داد
بهمون نشون داد چه جاي مزخرفيه
نشون داد هر لحظه اش بدتر ميشه
اون خنده هاي قشنگمون به گريه تبديل شد
اكيپامون به اتاق تنهاييمون تبديل شد
ديگه اون دنياي دلنشينمون نبود
خدايا قانون دنيات چرا اينقد بي رحمِ؟
هنوز ارزو ميكنم كاش هيچوقت بزرگ نميشديم...
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‍‌ ‎‌‌‎‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌ ‌ ‌