این روزها بیشتر از تمام عمرم دلواپسم. حتی بیشتر از تمام آ

این روزها بیشتر از تمام عمرم دلواپسم. حتی بیشتر از تمام آدمهایی که با چشمانی مبهوت به آینده نگاه می کنند. دلواپسم به خاطر روزهای نیامده که نمی دانم آفتابشان طاقت ساعتی آرامش را خواهند داشت یا نه.
دلواپس آرامش مردان خسته ای هستم که پس از روزی تلاش، شب، امیدوار گرمای پرخنده ی خانه اند. نگران سفره پدری هستم که این روزها شرمنده بچه هایی است که از ناچاری به آن پناه می برند.
متاثرم از حال و روز جوانهایی که در پیچ و تاب جوانیشان سرگردانند و نمی دانم که چگونه باید فردا جواب جوانی نکردنشان را داد.
دردمند دردهایی هستم که پشت پنجره ساکت در ازدحام حرفها و بالا و پایین شدن دنیا، نشنیده و بی دوا به استیصال آرام میگیرند.
غمگین سروهای تنها ، گنجشکهای گرسنه، جوی های خشک و قطره های غریب بارانم که با التماس توجه بیشتر عابران را
می طلبند
بیقرارم از شادی های در نطفه مانده، شبهای بی حوصلگی، دستان پرخواهش ، چشمان به در منتظر، پاهای وامانده، اشکهای بی دلیل، چین و چروک ناگهانی و توالی روزهای بی انتها.
دلواپسم و دلواپسی ام به خاطر هزار چرای بی جواب؛ به دلشوره وبعد به افسوسی بی انتها می رسد. من حتی دلواپس چند رشته موی سیاه باقیمانده پدرم هستم که دارد زودترمثل خیلی ها این روزها رو سفید میشوند

─═ঊঈভ☆ρєĞαн.α☆ঊঈভ═─