امروز به عشقِ خودم از خواب بیدار شدم

امروز به عشقِ خودم از خواب بیدار شدم
به عشقِ خودم ورزش کردم
با نهایتِ عشق خودم برای خودم چای ریختم
خودم با خودم چای نوشیدم
به عشقِ خودم نشستم سرِ کار
به عشقِ خودم ساعت‌ها کار کردم و نوشتم
به عشقِ خودم خرید رفتم
به عشقِ خودم برای خودم لباس خریدم و ...

آدم باید در درجه‌ی اول به عشقِ خودش زندگی کند
اصلاً باید هر روز صبح روی درِ یخچال خودش برای خودش یادداشت بنویسد
خودش به خودش بگوید:
"عزیزم بیدار شدی صبحانه بخور
فلان غذا برایت ضرر دارد نخور
فلان کارت را حتمن انجام بده
راسِ فلان ساعت قرصت را بخور
بخاطرِ فلان اتفاق حرص و جوش نخور و ...".

ما وقتی تنهاییم فکر می‌کنیم هیچ‌کس نیست
اما همیشه وقتِ تنهایی یک‌نفر هست که او را نمی‌بینیم و آن هم کسی نیست جز "خودمان".

او ما را همیشه می‌بیند
همیشه کنارمان است
در بهترین شرایط و بدترین شرایط رفیقِ‌مان است.

خودمان گاهی اوقات کنارِ خودمان می‌ایستد و ضربه خوردن‌مان را نگاه می‌کند و دلسوزانه اشک می‌ریزد
ولی ما گاهی اوقات خودمان هوای خودمان را نداریم
خودمان بدترین ضربه‌ها را به خودمان می‌زنیم بدونِ اینکه حواسِ‌مان باشد.

خودِمان خودمان را فراموش می‌کنیم
خودمان خودمان را در یک اتاق حبس می‌کنیم
می‌رویم و مدت‌ها نمی‌آییم.

باید هوای خودمان را داشته باشیم
گاهی اوقات خودمان را بغل کنیم و دلجویی کنیم
خودمان برای خودمان هدیه بخریم
خودمان برای خودمان بستنی بخریم
خودمان برای خودمان کفش بخریم
خودمان با خودمان بنشینیم و فیلم ببینیم
خودمان یک شات بزنیم به سلامتیِ خودمان.

آدم‌های زیادی در این زندگی می‌آیند و می‌روند
ولی آن‌کس که تا آخرین حدِ ممکن می‌ماند خودمان است.

نمی‌گویم که دیگران را فراموش کنیم و فقط و فقط برای خودمان زندگی کنیم
به قولِ روباه در شازده کوچولو "یک نفر به تنهایی هیچ‌چیز نمی‌داند"
ولی به خودمان خیانت نکنیم
خودمان را ببینیم
قبل از اینکه کسی را دوست داشته باشیم خودمان را دوست داشته باشیم .

آدم اگر به عشقِ خودش نتواند زندگی کند
به عشقِ دیگران براحتی و بی‌ارزشیِ هر چه تمام می‌تواند بمیرد.