می شود مولا؟!
می شود مولا؟!
رجب را که پشت سر می گذاریم و به روزهای آخرش نزدیک می شویم آیه «فَخَرجَ مِنها خائِفاً یَتَرقّب» برایمان زنده می شود. شعبان که به سوم و چهارم و پنجم می رسد، دلهایمان همراه می شود با فطرس ملک و می رود و در کنچ سفینة الحسین برای خودش جا می گیرد.
شبهای قدر که می رسد با پای دل می رویم در بین الحرمین و آنجا سفره افطار خود را باز می کنیم.
هشتم ماه ذی حجه که می شود کنار کعبه می ایستیم تا شنونده خطبه قمر بنی هاشم باشیم و سپس همراه کاروان از حرم امن الهی بیرون می رویم تا با صاحب حرم همراه شویم.
کم کم حال و هوای دل پر میزند برای محرم
و بالاخره شب اول محرم از راه می رسد...
یا محمد!! حسین به کربلا آمده ...
در این شبها دیگر دلها نیازی به سنج و طبل ندارند، با دیدن یک پرچم و یک کتیبه پرواز می کنند و راهی می شوند و تمام آرزویشان این می شود که در مجلسی به یاد و نام آنها شرکت کنند.
شب تاسوعا می شود ...
سقای دشت کربلا، ابالفضل ابالفضل ابالفضل
اینجا دیگر یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُم رنگ تحقق به خود می گیرد و همگان خواسته شان همان خواسته اهل حرم می شود تا از پدر بخواهند که عمو به خیمه ها باز گردد.
شب عاشورا فرا می رسد...
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است، مکن ای صبح طلوع
و دعای اللَّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیَایَ مَحْیَا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَمَاتِی مَمَاتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد ذکر لب همه عزاداران می شود.
عصر عاشورا که می آید گویی همه فهمیده اند که کاری از دستشان بر نیامد و شد آنچه که نباید ... لذا خسته و درمانده، آماده برپا کردن شام غریبان می شوند برای امامی که هنوزم که هنوز است برای قافله خود همراه جمع می کند و یار می خرد...
سپس دلهای مشتاقان راهی می شود با زینب کبری، تا حضرت را یاری کند برای پیدا کردن طفلکان یتیم و برای آرام کردن زنان بی همسر و فرزند... آری دلهایشان راهی می شود تا شاید اذن پیدا کنند که اربعین نیز همراه همین کاروان به زیارت ارباب بروند...
بعد از به خاک سپردن دختر سه ساله در خرابه شام، اربعین کم کم از راه می رسد و دلهای عزادار پر می کشد تا ِ السَّلَامُ عَلَی أَسِیرِ الْکُرُبَاتِ وَ قَتِیلِ الْعَبَرَات را روی فرشهای حرم بخواند و دیدگانشان را بدوزند به پرچم روی گنبد و رنگ طلاگونه‌ی آن چشمهایشان را بزند.
دیگر به اواخر ماه صفر نزدیک می شویم؛ اما چه کند عزاداری که با لباس مشکی مصیبتش انس گرفته ؟! و چه کند محبی که تمام امید شبهایش، شرکت در مجالس عزا بوده؟!
آمده ایم تا دلمان را به دست اویی بسپاریم که تنها اوست که «امین الله» است، و از او عاجزانه می خواهیم که آن را برایمان همانگونه که اشکها جلایش داده اند نگهدارد. و از او می خواهیم که نگذارد ما از این کشتی خود را به دریای متلاطم افکنیم و دور شویم از سفینه نجات...
مولا جان می شود هر صبح وشام که به یاد جد غریبتان اشک می ریزید برای ما غافلان نیز روضه ای بخوانید تا اشک ما نیز جاری شود؟! می شود اشکهای ما را بخرید؟! می شود زندگیمان را به گونه ای کنید که تا محرم دیگر دلمان همین جلایی را که با اشک پیدا کرده نگاهدارد؟! می شود که ما زنده باشیم تا محرم سال آینده؟! می شود ؟!
وَ أَنْتَ یَا مَوْلَایَ کَرِیمٌ مِنْ أَوْلَادِ الْکِرَامِ وَ مَأْمُورٌ بِالضِّیَافَةِ وَ الْإِجَارَةِ فَأَضِفْنِی وَ أَجِرْنِی صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْکَ وَ عَلَی أَهْلِ بَیْتِکَ الطَّاهِرِین
#صل_الله_علیک_یا_ابا_عبدالله
رجب را که پشت سر می گذاریم و به روزهای آخرش نزدیک می شویم آیه «فَخَرجَ مِنها خائِفاً یَتَرقّب» برایمان زنده می شود. شعبان که به سوم و چهارم و پنجم می رسد، دلهایمان همراه می شود با فطرس ملک و می رود و در کنچ سفینة الحسین برای خودش جا می گیرد.
شبهای قدر که می رسد با پای دل می رویم در بین الحرمین و آنجا سفره افطار خود را باز می کنیم.
هشتم ماه ذی حجه که می شود کنار کعبه می ایستیم تا شنونده خطبه قمر بنی هاشم باشیم و سپس همراه کاروان از حرم امن الهی بیرون می رویم تا با صاحب حرم همراه شویم.
کم کم حال و هوای دل پر میزند برای محرم
و بالاخره شب اول محرم از راه می رسد...
یا محمد!! حسین به کربلا آمده ...
در این شبها دیگر دلها نیازی به سنج و طبل ندارند، با دیدن یک پرچم و یک کتیبه پرواز می کنند و راهی می شوند و تمام آرزویشان این می شود که در مجلسی به یاد و نام آنها شرکت کنند.
شب تاسوعا می شود ...
سقای دشت کربلا، ابالفضل ابالفضل ابالفضل
اینجا دیگر یا لَیْتَنِی کُنْتُ مَعَهُم رنگ تحقق به خود می گیرد و همگان خواسته شان همان خواسته اهل حرم می شود تا از پدر بخواهند که عمو به خیمه ها باز گردد.
شب عاشورا فرا می رسد...
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است، مکن ای صبح طلوع
و دعای اللَّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیَایَ مَحْیَا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَمَاتِی مَمَاتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد ذکر لب همه عزاداران می شود.
عصر عاشورا که می آید گویی همه فهمیده اند که کاری از دستشان بر نیامد و شد آنچه که نباید ... لذا خسته و درمانده، آماده برپا کردن شام غریبان می شوند برای امامی که هنوزم که هنوز است برای قافله خود همراه جمع می کند و یار می خرد...
سپس دلهای مشتاقان راهی می شود با زینب کبری، تا حضرت را یاری کند برای پیدا کردن طفلکان یتیم و برای آرام کردن زنان بی همسر و فرزند... آری دلهایشان راهی می شود تا شاید اذن پیدا کنند که اربعین نیز همراه همین کاروان به زیارت ارباب بروند...
بعد از به خاک سپردن دختر سه ساله در خرابه شام، اربعین کم کم از راه می رسد و دلهای عزادار پر می کشد تا ِ السَّلَامُ عَلَی أَسِیرِ الْکُرُبَاتِ وَ قَتِیلِ الْعَبَرَات را روی فرشهای حرم بخواند و دیدگانشان را بدوزند به پرچم روی گنبد و رنگ طلاگونه‌ی آن چشمهایشان را بزند.
دیگر به اواخر ماه صفر نزدیک می شویم؛ اما چه کند عزاداری که با لباس مشکی مصیبتش انس گرفته ؟! و چه کند محبی که تمام امید شبهایش، شرکت در مجالس عزا بوده؟!
آمده ایم تا دلمان را به دست اویی بسپاریم که تنها اوست که «امین الله» است، و از او عاجزانه می خواهیم که آن را برایمان همانگونه که اشکها جلایش داده اند نگهدارد. و از او می خواهیم که نگذارد ما از این کشتی خود را به دریای متلاطم افکنیم و دور شویم از سفینه نجات...
مولا جان می شود هر صبح وشام که به یاد جد غریبتان اشک می ریزید برای ما غافلان نیز روضه ای بخوانید تا اشک ما نیز جاری شود؟! می شود اشکهای ما را بخرید؟! می شود زندگیمان را به گونه ای کنید که تا محرم دیگر دلمان همین جلایی را که با اشک پیدا کرده نگاهدارد؟! می شود که ما زنده باشیم تا محرم سال آینده؟! می شود ؟!
وَ أَنْتَ یَا مَوْلَایَ کَرِیمٌ مِنْ أَوْلَادِ الْکِرَامِ وَ مَأْمُورٌ بِالضِّیَافَةِ وَ الْإِجَارَةِ فَأَضِفْنِی وَ أَجِرْنِی صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْکَ وَ عَلَی أَهْلِ بَیْتِکَ الطَّاهِرِین
#صل_الله_علیک_یا_ابا_عبدالله
۶.۰k
۲۸ مرداد ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۱۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.