در دوره ی جدید بیماری روحی که نمی دونم اسمش چیه، ترجیح من

در دوره‌ی جدید بیماری روحی که نمی‌دونم اسمش چیه، ترجیح من اینه که فیلم‌های اکشن کمدی ببینم. هرچی غیر از برت رینولدز که زیادی خودشو بانمک فرض می‌کنه و اینطوری گند می‌زنه به حال آدم. اگه ترکیب اکشن کمدی نشد، اون‌وقت اکشن خالی چون دوست دارم ببینم دیوار می‌آد پایین، شیشه‌ها خرد می‌شه، دست‌وپاها می‌شکنه و سروصورت‌ها زخمی می‌شه و خلاصه امکان داغون شدن هرچیزی هست. کاری که متاسفانه نمی‌شه توی زندگی واقعی کرد!
الان هم دارم د فال گای رو می‌بینم و خوشحالم که رایان گاسلینگ نقش اصلی رو بازی می‌کنه. درسته که چاق شده و چشماشو نمی‌شه دید اما هنوزم می‌تونه دیالوگ رو به سبک خودش زنده کنه و با گریه کردن با تیلر سوییفت خنده‌ت بندازه.
خیلی کارگردانی تروتمیزی داره -کارگردانش اصلا اکشن‌ساز خوبیه: سریع و خشن، ددپول ۲، اتمیک بلوند تو کارنامه‌شه- و موقعیت‌های خوبی هم برای نشون دادن یک رابطه‌ی عاشقونه درست کرده. مثل وقتی که سر صحنه‌ی فیلمبرداری دارن احساسات خودشون رو با بلندگوی دستی و جلوی همه می‌گن و سیاهی‌لشکرا با لباس آدم‌فضایی سری به تایید تکون می‌دن!


#فیلم