از یاد نبر که از یاد نبردمت...

از یاد نبر که از یاد نبردمت...

از یاد نبر که باران شدم تو را و باریدم...

از یاد نبر که شهر را به عطر تو عادت دادم بس که شال در خانه ام جامانده ات را در هوا رقصاندم به نیت شفای این‌ شهر غمگین...

از یاد نبر که پشت به همه جهان ایستادم و رو به تو، و هر که هر تیغی داشت فرو کرد به صحرای پهناور اطراف فقراتم ، و من باز نگاهت کردم و خندیدم ، خورشید شخصی من...

از یاد نبر که وقت سنگسار ایستادی و نگاهم کردی و خون از پیشانیم آمد تا روی چشمم و تو را سرخ دیدم، سرخ پوش زیبای لعنتی...

از یاد نبر که در تمام اردیبهشت ها کمت آوردم و دنیا پاییز بود و تگرگ گلدانم را بوسید...

از یاد نبر که بر تازیانه های دوری و بوسه های نوازش یکسان خندیدم ، وقتی جهانم از صدای تو عاری شد...

از یاد نبر از یاد نبردمت...

هر بار کسی لبانت را نوشید، به یاد بیاور ترک لبانم را، وقتی در عطشی جان دادم که خالقش بودی...

از یاد نبر که از یاد نبردمت...

حالا پرده در باد می رقصد، پنجره باز است، و هیچکس نمیداند مردی که چند ثانیه قبل پایین پرید چقدر برای تو دلتنگ بود ...