با من برنو به دوش یاغی مــشروطه خواه

با من برنو به دوش یاغی مــشروطه‌ خواه

عـشق کـاری کرده که تبریز می‌سوزد در آه

بعدها تاریخ می‌گوید که چشمانت چه کرد

بـا مـن تــنهاتر از ســتارخـان بـی‌ســپاه

مـوی مـن مـانند یـال اسب مغرورم سپید

روزگــار مـن شـبیه کـتری چـوپان ســیاه

هرکسی بعد از تو منرا دید گفت از رعدوبرق

کنده‌ی پیر بلوطی سوخت نه یک مشت کاه

کــاروانی رد نـشد تـا یـوسـفی پـیدا شود

یـک نـفر بـاید زلـیـخا را بیاندازد بـه چاه

آدمیزادست و عشق و دل به هر کاری زدن

آدم‌ست و سیب خوردن آدم است و اشتباه

سوختم دیدم قدیمی‌ها چـه زیـبا گفته‌اند :

“دانـه‌ی فلفل سـیاه و خـال مه‌رویان سیاه

💥برداشتی شخصی از شعر حامد عسکری منهای تنهایی که در مورد محبوبترین رهبر با خیل یارانش مصداق ندارد