کی گفته جمعه ها بد و غروبای لعنتیش هرچی غم تو عالمه رو می

کی گفته جمعه ها بد و غروبای لعنتیش هرچی غم تو عالمه رو میریزه تو دلت و خم به ابروش نمی یاره؟
جمعه باید آغوش باشه،خاطره ی بوسه هایی که تازه متولد شدن،صبحانه باشه با ضرب آهنگ صداش،آب دادن به گلدونایی باشه که با مهر تو دستای خودت بزرگشون کردی...
جمعه باید جاده باشه،هشتک یه روز خوب با حضرت یار،من و دلبر جان همین الان یهویی...خنکای باد باشه تو وحشی موهات و آرامش ساده ی مهربونی هاش
جمعه رو دیگه غرق نشو تو روزمرگی هات،آشپزی و کار و خواب

باهاش خوش بگذرون،قدم بزن جوری که نفهمی زمان به چه سرعتی داره میگذره،براش حرف بزن از اون حرف های نگفته،انقدر که تمومی نداشته باشه حرفات،

بهش فکر کن...
اصلا روزای جمعه های تابستون باید از اینی که هست بلندتر باشه،بلند و بلند و بلندتر
جمعه هاتو به حال خودش رها نکن،گیر بده که حالمو خوب کن از اون گیر سه پیچا که هی میگی،کجایی؟چرا نمیای؟زود باش دیگه...
بهش بگو بیخیال اون شیش روزی که گذشت و تموم شد،امروز حالمو بهتر کن،زندگی رو از رو به رو بهم نشون بده
اینو بدون به هر چیزی که فکر کنی همون میشه،پس همیشه قشنگ فکر کن
و به این جماعت ثابت کن که جمعه ها با اون غروبای لعنتیش اونقدرها هم بد نیست...


#رها مولوی