هیچکس از دوریَت نمی میرد، فوقش این است که شب ها دیرتر به

هیچکس از دوریَت نمی‌میرد، فوقش این است که شب‌ها دیرتر به خواب می‌رود. مثلِ همه آدم‌های زنده کارش را می‌کند، بیرون می‌رود، می‌خندد. اتفاقا همان عصرِجمعه دلگیری را که برای خودت زهرمارش کردی او احتمالا در جمع‌های دوستانه کباب می‌زند و بعدش یک چای دِبش نوش جان می‌کند!!
هیچکَس از دوریت نمی‌میرد. آدم‌ها فراموش‌کارند خودت را درگیرشان نکن. زودتر از آنچه فکرش را کنی از یاد خواهی رفت. آن‌ها فقط ادای دلتنگ‌ها را درمی‌آورند.. به جای آنکه خانه‌ای از جنسِ غم و افسردگی و‌ دلتنگی بسازی که هیچ درِ خروجی ندارد، به جای ترس و کینه و خشم و وحشت، بلند شو و برای خودت چای صداقت دم کن. کتابِ شعر بخوان و به زندگیت ادامه بده.. باور کن هیچکس دلش به حالت نمی سوزد. نهایتش بگویند: او همیشه افسرده و‌پریشان حال است!
خودت را پَس نزن، لج نکن، حبس نکن! در این خرابات کسی تو را نمی‌بیند. خوشبختانه یا متاسفانه انسان‌ها زود فراموش می‌کنند نبودن را.. راست میگفت که: "ساکنان دریا پس از مدتی صدای امواج را نمی‌شوند قصه تلخی‌ست عادت!"
خودت را دریاب زندگی جریان دارد و این ذکر را هر روز تَکرار کن: «هیچکس از دوریَت نمی‌میرد، فوقش این‌ست که شب‌ها دیرتر به خواب می‌رود»
#غزاله_اسلامی