یه وقتا با خودم میگم ، کاش گوشایِ آدم قابلیت ضبط صدا داشت

یه وقتا با خودم میگم ، کاش گوشایِ آدم قابلیت ضبط صدا داشت اونوقت میتونستیم صداهایِ آرامش بخشٌ دِلنشینی که مارو به زندگی وصل میکنه توش ذخیره کنیمٌ هرموقع دلمون واسه حسٌ حالِ اون لحظه تنگ شد بدونِ نیاز به هیچ دستگاهی دوباره بشنویمِشون ، همونقدر واقعی و تاثیرگذار!!
خیلی خوب میشد نه؟! مثلا الان که شبه و سکوتِ سیاهِش همه جارو پٌر کرده ، دِلم صدایِ دریا میخواد که چِشامو ببندم و غرقِش بشم ، دیروزَم دِلم صدایِ پرنده هایِ امامزاده رو میخواست ، همون موقع که تو ماشین نشسته بودمٌ بابا داشت هایده گوش میداد.
فردا شاید دلم صدای سوختن چوب بخواد یا شایدم اسپَندایی که عزیزجون واسه بچه هاش دود میکنه!
میدونی این صداهارو فقط گاهی وقتا دوس دارم اما صدایِ تورو ...
نه...نه...حرف تو که باشه ، صدا بس نیست!
باید خودت باشی ، تصویرت باشه که وقتی عزیزم صدام میکنی تو چشات هزارتا عزیزم ببینم و وقتی تو گوشم میگی دوسم داری عطرِ کاج بشینه رو هوایی که میخواد زنده نِگَهَم داره ، باید دستات ، جذرو مَدِ ابروها و صدایِ زَخمیت باشه!
اصن کاش میشد آدم چشاشو ببنده و یجاهایی رو ، یه لحظه هایی رو ، یه حس هایی رو برایِ هزارمین بار تجربه کنه ...!
بعضی وقتا صدا کافی نیست!❤ ❤