آه ای زندگی منم که هنوز

آه ای #زندگی منم که هنوز
با همه #پوچی از تو لبریزم
نه به #فکرم که رشته پاره کنم
نه بر آنم که از تو #بگریزم

همه ذرات #جسم خاکی من
از تو ، ای #شعر ِ گرم در سوزند
آسمانهای صاف را مانند
که لبالب ز بادهٔ روزند


با هزاران #جوانه می خواند
بوتهٔ نسترن #سرود تو را
هر نسیمی که می وزد در باغ
می رساند به او درود تو را


من تو را در تو #جستجو کردم
نه در آن خوابهای #رویایی
در دو دست تو سخت کاویدم
پر شدم ، پر شدم ز زیبایی


پر شدم از #ترانه های سیاه
پر شدم از ترانه های سپید
از هزاران شراره های نیاز
از هزاران جرقه های امید


#حیف از آن روزها که من با خشم
به تو چون #دشمنی نظر کردم
پوچ پنداشتم #فریب تو را
ز تو ماندم ، تو را #هدر کردم


#غافل از آنکه تو به جایی و من
همچو آبی #روان که در گذرم
گمشده در #غبار شوم زوال
ره تاریک #مرگ می سپرم


آه ، ای زندگی من #آینه ام
از تو چشمم پر از #نگاه شود
ورنه گر مرگ بنگرد در من
روی آیینه ام سیاه شود


#عاشقم ، عاشق ستارهٔ صبح
عاشق ابرهای سرگردان
عاشق روزهای بارانی
عاشق هر چه نام #توست بر آن


می مکم با وجود تشنهٔ #خویش
خون سوزان لحظه های #تو را
آنچنان از تو کام می گیرم
تا به خشم آورم #خدای تو را !




#فروغ_فرخزاد