بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
قسمت چهارم :
7 - ناسپاس و مأیوس انسان :
وَإِذَآ أَنْعَمْنَا عَلَى الإِنسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَى بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ كَانَ يَؤُوسًا -ما هر گاه به انسان نعمتى عطاكرديم رو بگردانيد. و دورى جست و هر گاه شر و بلائى به او روى آورد مى‏ بينى كه به كلى مايوس و نااميد شد.(سوره اسراء آیه 88)
شاید آدم افاده‌ای بسیار دیده باشید که دائم سرشان با فیس و افاده به این طرف و آن طرف - بِجَانِبِهِ می‌چرخد. کسانی که وقتی به آنها لطفی می‌کنید، چنان آن را از شما اخذ کرده و روی بر می‌گردانند که گویی وظیفه شما بوده و تازه کوتاهی هم کرده‌اید؟! این حالت گاه درخانواده، میان پدر، مادر و فرزندان و یا همسران بسیار اتفاق می‌افتد. اخلاق برخی نسبت به خداوند منّان بسیار بدتر از این است، جان و مَلکوت و رزق‌شان دست اوست، اما وقتی نعمت خدا را می‌گیرند، مشغول به دنیای کوچک خودشان شده و از او روی بر می‌ گردانند و چه بسا کفر هم بورزند! از سویی دیگر تا نعمت از دست‌شان می‌رود یا شرّی به آنها می‌رسد، چنان مأیوس می‌شوند که گویی کل عالم سیاه شده است. داد و بیداد که پس خدا کجاست؟ پس چرا نداد؟ مقصر پدر و مادر من هستند! در این جامعه هیچ راهی برای رشد و فلاح نیست، من بدبختم و هیچ امیدی به آینده و خوشبختی ندارم و ... .
8 - با خالق و پروردگارش دشمنی می‌کند :
خَلَقَ الإِنسَانَ مِن نُّطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِيمٌ مُّبِينٌ - انسان را از نطفه ‏اى آفريده است، آن گاه ستيزه‏ جويى آشكار است.(سوره نحل آیه 4)
انسان وقتی از مسیر بندگی خارج شد و طغیان کرد، به جنگ خدا می‌رود؛ و چون خداوندِ رحمان، در مقابل کفر، شرک و معصیت‌هایش به او مهلت می‌دهد، او گمان می‌کند که لابد توانسته رویارویی کند و یا این که واقعاً هیچ خبری نیست. در واقع شیطان کار او برایش زینت می‌ دهد. حال خداوند خالق و قادر که با بنده‌اش نمی‌جنگد، بلکه حد و اندازه‌ او و قدرت خودش را متذکر می‌ گردد که تو را از نطفه خلق کردم، حالا می‌خواهی با من دشمنی کنی؟! امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام می‌فرماید: در شفگتم از متکبر که در اول نطفه‌ای بیش نبوده و در آخر نیز مردار گندیده‌ای بیش نخواهد بود، پس چگونه به خود تکبر می‌کند؟!(پایان)