یادمه روزی که بابات از خونه پرتت کرد

یادمه روزی که بابات از خونه پرتت کرد
 بیرون که اگه دوستش داری خودت تنها برو سراغش.....
یادمه روزی که بابام خوابوند زیر گوشت که دیگه حق نداری اسمشو بیاری.
یادته اون روز چقدرگریه کردم؟تو اشکامو پاک کردی وگفتی:
وقتی گریه میکنی چشمات قشنگتر میشه!!!میگفتی که من بخندم.
علی جان حالا بیا ببین چشمام به اندازهء کافی قشنگ شده یا بازم گریه کنم!؟
هنوز یادمه بابات فرستادت شهر غریب که چشات
 توی چشمای من نیفته،ولی نمی دونست که عشقت تو قلب
 منه نه تو چشمام!روزی که بابام ما رواز شهر و دیار آواره کردچون
 من دل به عشقی داده بودم که دستاش خالی بود که واسه آینده ام پولی نداشت
،ولی نمیدونست آرزوهای من تو نگاه تو بود نه تو
دستات!دارم به قولم عمل میکنم.هنوزم رو حرفم هستم،
یا تو یا مرگ!!!پامو ازاین اتق بذارم بیرون دیگه
مال تو نیستم،دیگه تو روندارم..نمیتونم ببینم
 به جای دستای گرم تو،دستای یخ زده ی یه غریبه ای تو دستام باشه.
همین جا تمومش میکنم،واسه مردن دیگه از بابام اجازه نمی گیرم!
وای علی،کاش بودی ومی دیدی که رنگ قرمز خون با رنگ سفید
 لباس عروس چقدر به هم میان!!عزیزم دیگه نای نوشتن ندارم،دلم برات خیلی تنگ شده،
می خوام ببینمت.دستم می لرزه،طرح چشمات پیشه رومه...))
پدر مریم نامه تو دستشه،کمرش شکست
،بالای سر جنازه دختر قشنگش ایستاده و گریه میکنه
/سرشو برگردوند که به جمعیت بهت زده وداغدار پشت سرش
 بگه چه خاکی تو سرش شده که توی چهارچوب در
 یه قامت آشنا می بینه!آره:پدر علی بود.اونم یه نامه تو دستشه،
چشماش قرمزه،صورتش با اشک یکی شده بود.
نگاه دو تا پدر بهم گره خورده که خیلی حرفا توش بود.
هردوسکوت کردند وبه هم نگاه کردند،سکوتی که فریاد دردهاشون بود.
پدر علی هم اومده بود نامه پسرش رو به دست مریم برسونه..
اومده بود که بگه پسرش به قولش عمل کرده ولی دیر رسیده بود.
حالا همه چیز تمام شده بود وکتاب عشق
 "مریم و علی" بسته شده...حالا دیگه دو تا قلب پشیمون
دو پدر مونده و اشکای سرد دو مادر و یه دل داغدیده از یه داماد نگون بخت!!!
ما بقی هرچی مونده گذر زمانه و آینده وباز هم اشتباهاتی که فرصتی برای جبران پیدا نمی کنند................


پایان🌷 🌷 🌷