خیره به

خیــــــــره به

مــــــــردم نشسته ام....

تنهـــای تنهـــا.....

نــــه کسی

حــــــالـــم را میپرسد....

نـــــه کسی

هـــــــوایم را دارد....!

عیـــــب نــــدارد....

ســـالهـــاست بـــــه

ایـــن زنــــدگــی

عـــــادت کــــــرده ام....

آشـــــناهایم:

غــریــبه هایی هـســـتند....

کــــه تنها اسمشان را میدانم...!!

میخنـــدم!

ســاده میگیــرم؛

ســاده میگـذرم...

با هرسازے میرقصــم!

نـﮧ اینکـﮧ شــادم و

از هفت دولت آزاد! نــه!

مدتے طولانی شکستم ؛

زمیــن خــوردم ؛

زجر کشیـدم و گـریـﮧ کـردم

وحالا براے زنــده ماندن

خودرابـﮧ کو چه علی چپ زده ام

روحــم بزرگ نیســت!

دردم عمیــق اسـت

میخنــدم تــا

جــاے زخمهــایم را نبینـے...