بی نام

بی نام:
ما، زنانِ نسلِ «زن که گریه نمی‌کنه»؛ ما، زنانی که گریه نمی‌کنیم؛
زیاد گریه نمی‌کنیم یا دستِ کم در ملأعام یا حتی خاص...
اگر هم گریه می‌کنیم ابزارمان نیست؛ رونقِ کسب و کارِمان نیست؛
فقط گاهی‌ست که روح‌مان نشتی داده است دیگر...
ما، زنانِ دوران «ممنون، خودم از پسِش برمی‌آم» که گاه بر نمی‌آییم؛
کم می‌آوریم، دل‌مان می‌خواهد کسی مواظب‌مان باشد، که نیست...
ما، زنانِ ایستاده روی پای خود‌مان با پاشنه‌های بلندی که توی چاله‌های خیابان گیر می‌کند وقتی تند تند راه می‌رویم با بار و بندیل و خریدِ خانه توی دست‌ها؛ خانه‌هایی که گاهی شبیه خانه نیست؛ که برای «خانه» بودن چیزی کم دارد؛
که همیشه باید کلید بیاندازیم برای وارد شدن به‌اش، که زنگ نمی‌زنیم،
که کسی تویش منتظرمان نیست...
ما، زنانِ لبخند بر لب که «اِوری‌تینگز گانا بی اُل‌رایت» که به آفتاب زنده‌ایم
و سرولباس رنگارنگ و خوشی‌های کوچک هرروزه، فرّار، شکننده...
ما، زنانِ خندانِ «نو کِرای» که به شنیدن موسیقی سرهای‌مان روی شانه می‌جنبد و به گرفتاری‌هایمان فــــــردا فکر می‌کنیم..
#لایک_فالو_کامنت_یادتون_نره #پست_جدید #پستای_قبلم_ببین_خوشت_اومد_فالو_کن #تکست_خاص #دخترونه #عاشقانه #love #طنز #تنهایی #عشق #عکس_نوشته