توافق که نه،

توافق که نه،
من به یک مذاکره‌ی خالی هم قانع‌ ام !
وین؟ همین تهران هم کافی‌ ست
شاید یکی از کافه‌های شلوغ انقلاب
دوتایی بنشینیم و حرف بزنیم
تـو فقط تحریم‌هایت را بیشتر کنی:
که نگـاهت نکنم،
که تماسی نگیرم،
که دنبالت توی خیابان راه نیفتم،
خودت با سلاح کشتار جمعی
به جان جهان بیفتی
ولی سلاح‌های من را ازم بگیری !
چای خوردن با تو
پای میز مذاکره
بهترین اتفاق دنیاست،
حتی اگر دستانت
به خون عاشقانِ شهرِ دلم آغشته باشد...
.