ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻪ ﭘُﺸﺘﯽ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ ﯼ ﺍﯾﻮﻭﻧﻮ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮﺩ،
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺭﻭ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ: ﭼﺮﺍ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﻨﯽ
ﻋﺰﯾﺰﺟﻮﻥ؟
ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺩﺭ !
ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮﮔﺎ ﻣﯿﺮﯾﺰﻩ ﺭﻭ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ، ﺗﻤﯿﺰ
ﮐﺮﺩﻧﺸﻮﻥ ﺳﺨﺘﻪ، ﮐﻼﻓﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ!
ﯾﻪ ﻧﮕﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎ ﺣﻨﺎﺑﺴﺘﺶ ﻣﯿﻨﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﯾﻮﺍﺵ ﻣﯿﮕﻢ:
ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﯿﮕﻪ ﺍﻭﻧﻤﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺗﺎ ﻭﺳﻄﺎﯼ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﮐﻪ ﻫﻮﺍ
ﺳﺮﺩ ﺷﻪ، ﺑﺴﺎﻁ ﺍﯾﻮﻭﻥ ﭘﻬﻦ ﺑﻮﺩ.
- ﺍﻭﻧﻤﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﺎﺩﺭ ! …
ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺑﯽ ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺍﺯ ﻏﺼﻪ
ﺑﺘﺮﮐﻪ .
ﭘﺎﯾﯿﺰﺍﺵ ﯾﻪ ﺷﮑﻞ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻮﺩ. ﺷﺒﺎ ﻣﯿﺸﺴﺘﯿﻢ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ
ﺍﻧﺎﺭ ﺧﻮﺭﻭﻥ، ﮔﻞ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ، ﮔﻞ ﻣﯿﺸﻨﻔﺘﯿﻢ. ﺁﻗﺎ
ﺟﻮﻧﺖ ﮐﻪ ﺭﻓﺖ، ﺩﯾﮕﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺍﻭﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻧﺸﺪ .
ﻧﮕﺎﺵ ﻣﯿﮑﻨﻢ؛ ﺭﻭﺳﺮﯾﺸﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮﻩ ﺟﻠﻮ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻭ ﺭﯾﺰ
ﻣﯿﺨﻨﺪﻩ : ﯾﺎﺩﺵ ﺑﺨﯿﺮ ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﺯﻫﺮﺍ ﺳﺎﺩﺍﺕ ﻧﺸﺴﺖ
ﺍﻧﺎﺭ ﺩﻭﻥ ﮐﻨﻪ ﺑﺮﺍﺵ. ﮔﻔﺖ ﺑﺪﻩ ﻣﺎﺩﺭﺕ …! ﺍﻧﺎﺭ ﺑﺎ
ﻋﻄﺮ ﺩﺳﺘﺎ ﻣﺎﺩﺭﺗﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺍﺭﻩ..
ﻣﯿﺨﻨﺪﻡ ﺑﺎﻫﺎﺵ: ﭘﺲ ﺁﻗﺎ ﺟﻮﻧﻢ ﺍﺯﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩ !
ﻟﭙﺎﯼ ﺑﯽ ﺟﻮﻧﺶ ﮔﻞ ﻣﯿﻨﺪﺍﺯﻥ: ﺍﻭﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺜﻞ ﺍﻻﻥ
ﻧﺒﻮﺩ ﻣﺎﺩﺭ …! ﺩﻭﺱ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭﺭﺩ ﺯﺑﻮﻥ ﺟﻮﻭﻧﺎ ﺑﺎﺷﻪ.
ﺍﻭﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻮ ﺩﻭﻥ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﺗﻮﻭ
ﮐﺎﺳﻪ ﺍﻧﺎﺭ، ﮔﻠﭙﺮ ﻣﯿﭙﺎﺷﯿﺪﻥ ﺳﺮﺵ ..
ﺁﻗﺎﺟﻮﻧﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ
ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﯿﺸﺪ!..