کم کم که زندگیت بگذره و بیست و چند سالگیت تموم بشه، نگاهت

کم کم که زندگیت بگذره و بیست و چند سالگیت تموم بشه، نگاهت به زندگی هم رنگ و لعاب های جدیدی به خودش می گیره....
همون آدمی....
همون آدمِ سابق با کلی حساسیت های خاص که فقط مال خودته
اما... یه چیزایی رو در کنارش یاد گرفتی،
البته نه اینکه سعی کنی یاد بگیری.... نه...
این زندگیه که بهت یاد داده و تفکراتت رو عوض کرده.
مثلا یاد گرفتی که تو کلِ دنیا،هر چقدر هم که آدما دوستت داشته باشن و عزیز باشی واسشون، آخرش گاهی ترکت میکنن و خودت میمونی و خودت...
یاد گرفتی هرزگاهی به خودت یه، "دوستت دارمِ مهربون و یه، جانمِ جانانه" بگی....
یاد گرفتی که تو تنها ترین تنهایی هایی که داری خودت رو با عشق در آغوش بگیری و اشک هات رو، از رو گونه هات با نوازش های خودت پاک کنی....
یاد میگیری ابراز محبت به آدما باعث رفتنشون میشه، چون.... فهمیده اند که از صمیم قلب و وجودت دوستشون داری....
یاد میگیری وقتی تموووم قلبت برای یک نفر می تپه ، فقط و فقط تو سینه ات حبسش کنی و اونجا ازش مراقبت کنی...
اینا رو زندگی بهت خیلی سخت می فهمونه....
و در نهایت یاد میگیری....هوای خودت رو بیشتر داشته باشی و مستقل و بی خیال ، محکم بودن رو تمرین کنی......