چه بیرحمند کسانی که بی هیچ دلیلی میروندو چه بیرحم ترند آ

چه بیرحمند کسانی که بی هیچ دلیلی میروند،و چه بیرحم ترند آنان که بعد از مدت ها فراموشی باز میگردند...
درست زمانی که یاد گرفتی بدون آنها چگونه میشود زندگی کرد؛درست وقتی که میخواهی دوباره دل بدهی،باز عاشق بشوی...
همان موقع از ناکجا آباد فراموشی ناگهان سربرمی آورند؛ می آیند،قبر خاطرات را نبش میکنند،زخم های کهنه را نمک میپاشند و باز هم تو را با کوله باری از خاطره و زخم های تازه شده میگذارند و بی تفاوت میروند...
نکنید...شما را به خدا نکنید،این حال و احوال پرسی ساده بعد از سالها هیچ چیز را برای شما تغییر نمیدهد اما شاید برای او ماه ها دلتنگی را زنده کند،روز ها بی قراری را و سر خوردگی از این که چرا باز هم دلخوش شده اند.
شما را به خدا اگر رفتید باز نگردید،شاید کسی باز غرق رویا شود، اگر رفتید و شکستید دیگر به دنبال تکه های بند خورده باز نگردید...باز نگردید